گاهی پیش آمده که با بازیگرانی روبرو شده ام که تصور میکنند با اغراق و درشت نمایی رفتارهایشان میتوانند همانند تئاتر، گوی سبقت را از دیگران بربایند. اینان به جای استفاده از فکرشان، از صدا و بیان استفاده میکنند و متوجه نیستند که استفاده کمتر از صدا و حرکات بدنی در سینما بهتر است.
اینگونه بازیگران که در تئاتر جایگاه مناسبی دارند، عموما قادر به کنار آمدن با فیلم نیستند و احتمالا در پی شهرت و ثروت به سینما روی آورده اند.
اگر دوربین را روی این بازیگران متمرکز کنید، میبینید که صدایشان در اینجا برخلاف تئاتر ناهنجار است و حرکات و رفتارشان اغراق آمیز و غیرواقعی است.
اگر کارگردانی از من بخواهد که در مقابل چنین بازیگری بازی کنم تلاش خواهم کرد که نقشم را کاملا طبیعی و واقع گرایانه طوری که به آن معتقدم بازی کنم و او را به حال خودش رها کنم.
اگر در فیلم، درختی را میبینیم واقعا یک درخت است نه یک پرده نقاشی شده. در تئاتر باید بازیگر صدای رسایی داشته باشد وگرنه ارتباط صوتی اش از ردیف سوم به بعد قطع خواهد شد اما در فیلم میکروفون ها همواره صداها را دریافت میکنند و مهم نیست که در کجای صحنه باشید یا اینکه چقدر آهسته صحبت کنید.
در فیلم گوش دادن و استفاده کردن از چشم ها در نماهای نزدیک بسیار اهمیت دارد.
توان یک فرد برای بازیگری فیلم را هرگز نمیتواند با نگاه کردن به ظاهر او کشف کرد. زیرا رویت جوهر و استعداد بازیگری فیلم ممکن نیست مگر اینکه فرد را هنگام بازی بر پرده سینما مشاهده کنیم.
راز اینکه در این لحظات چه اتفاقی می افتد معلوم نیست. فقط تعداد انگشت شماری از افراد این بخت را دارند که ما و شما و میلیون ها انسان دیگر دوست داشته باشیم که آنها را تماشا کنیم.
اگر امکان دیدن آزمون های بازیگری مریلین مونرو و جیمز دین برایتان فراهم شود، میتوانید ببینید که چقدر ترس در آنها وجود دارد و همچنین شاهد انعکاس آن حس جادویی خواهید بود که مسیر درخشان بازیگری سینما را آشکار میکند.
انجام آزمون بازیگری با استفاده از دوربین برای ارزیابی اولیه استعداد شما میتواند ناخوشایند باشد و معمولا در مقابل افرادی قرار داده میشوید که به این منظور استخدام شده اند، نه ستارگان فیلم که اصولا وقتی برای ارزیابی تازه کارها ندارند.
روال کار این است که پس از آماده شدن دوربین، یک نمای نزدیک از شما میگیرند و سپس شما را به جهتی می چرخانند تا نیم رختان را فیلم برداری کنند. در مرحله بعد دشوار ترین بخش گفتار شخصیت فیلم نامه ای که برای آن امتحان میشوید را در اختیارتان قرار میدهند تا در مقابل بازیگر دیگری آن را اجرا کنید.
استعداد بازیگری شما برای فیلم براساس تصویر شما، آرامش و حد تسلط بر نقش ، کیفیت ، لحن و صدا و همچنین آن جوهره غیرمقابل توصیفی که همانند تلالو الماس و طلا از اندک بازیگران سینما بروز میکند ، مورد داوری قرار میگیرد.
بازیگری در فیلم مستلزم آمادگی روحی و فیزیکی بالایی است، زیرا ضرورت ها و ویژگی های کاری که باید صورت بگیرد از ابتدا روشن نیست و تصور آن نیز مشکل است مگر اینکه حداقل یکی دو روز از شروع فیلم برداری گذشته باشد و بخش هایی از نقش را بازیگری اجرا کرده باشد.
آمادگی را باید از منزل و قبل از رفتن به مقابل دوربین آغاز کرد و متوجه این نکته بود که آمادگی برای حضور در سینما بسیار شبیه اماده شدن برای حضور مدرسه است تا ورود به دنیای مجلل با شکوه فیلم.
بازیگر باید این نکته را بداند که در صحنه فیلم برداری زرق و برقی وجود ندارد و آنچه باید انتظارش را کشید، تنها کار سخت و طاقت فرسا است.
باید بدانید که وقت طلاست و پس از یک شب خواب خوش و آرام و بااطمینان از اینکه به موقع بیدار خواهید شد، از قبل راهی مطمئن برای رسیدن به محل فیلم برداری پیشبینی کرده باشید.
شما باید قبل از دوربین آماده باشید، منظور از آمادگی تنها تمرکز روحی و فردی شما برای اجرای نقش نیست. بلکه تامین ضروریات محیط و توقعات استدیو فیلم برداری را هم شامل میشود.
باید بدانید که پس از رسیدن به محل فیلم برداری به کجا مراجعه و چکار کنید.
صبح زود در حالی که گریم کرده و لباس پوشیده اید سرصحنه حاضر شوید. مواظب باشید که لباستان بر اثر سهل انگاری و نشستن در جاهای نامناسب کثیف نشود.
ممکن است مجبور شوید تمام روز را برای حضور در مقابل دوربین صبر کنید. بنابراین با معاشرت بی جا با دوستان، انرژی خود را هدر ندهید.
ساخت یک فیلم بلند، روندی طولانی و خسته کننده دارد. اگر از نظر جسمی قوی نیستید و تحمل و بردباری ادامه راهی دراز و پرپیچ و خم را ندارید، به خود زحمت شرکت در این رقابت را ندهید.
ممکن است مجبور شوید از سپیده دم برای تکرار تمام مراحل فیلم بردرای شده صحنه هایی که تا نیمه های شب قبل طول کشیده است حاضر شوید و از نو شروع کنید.
در حالی که انتظار کشیدن در محل فیلم بردرای ممکن است به اندازه انجام کار خسته کننده باشد باید آمادگی کامل خود را برای بازی و ارائه شخصیتی مناسب در مقابل دوربین حفظه کنید.
مهم ترین اصلی که یک بازیگر صحنه تئاتر در آغاز ورود به دنیای فیلم باید به آن توجه کند این است که نه تنها باید تمامی گفتار را از روز اول حفظ باشد بلکه باید خود را نیز برای ایفای نقش ، کارگردانی کرده باشد.
تمام این کارها را بازیگر خودش انجام میدهد بدون اینکه لزوما در مورد نقشش با کارگردان گفت و گو کرده باشد و یا تمرینی خارج از محل فیلم برداری انجام گرفته باشد.
بازیگر تئاتر عادت کرده است که به تدریج نقش خود را بنا کند.
در ابتدا به قصد آشنا شدن با نیات و انگیزه های نمایشنامه نویس ، بازیگران متن را با گروه نمایش روخوانی میکنند و سپس با نظرات کارگردان آشنا میشوند و پس از آن بازیگران با بحث آزاد به صورت تدریجی با در دست داشتن نسخه ای از نمایشنامه صحنه های گوناگون را به ترتیب و گام به گام تمرین میکنند.
بیچاره بازیگری که قرار است ناگهانی در ساخت یک فیلم غوطه ور شود، نمایش اجرا میشود، فیلم ساخته میشود.
ممکن است تمریناتی قبل از شروع فیلم برداری وجود داشته باشد، اما این موضوع قطعی نیست و حتی اگر تمریناتی هم برنامه ریزی شود، به احتمال قوی به خاطر شما نیست، بلکه برای هماهنگی با گروه فیلم برداری خواهد بود.
هرچند بازیگر باید از قبل آماده باشد و بداند که چه میخواهد بکند اما در عین حال می بایست انعطاف پذیر هم باشد، ممکن است در آخرین لحظات قبل از فیلم برداری یک صحنه ناچار شوید گفتگوی تازه ای را به همراه تغییراتی در حرکت بندی بپذیرید. هراس داشتن ممنوع است.
درک این مطلب برای بازیگر تئاتر راحت نیست که بازی دیگران ربطی به او ندارد. چندان فرقی نمیکند که ایفای نقش بازیگران دیگر در یک نمای مشترک برای وی کمک کننده است یا مخرب. حتی اگر احساس کند که کمبودی در کار وجود دارد باید آنچنان واکنش نشان دهد که گویا دقیقا آن چیزی که قرار بوده انجام شود، انجام شده است.
تا زمانی که فردی از دریچه دوربین به بازی نگاه نکند نمی تواند متوجه شود که بازی دیگران به درستی ارائه شده یا نه.
منبع: کتاب بازیگری سینما | نوشته: مایکل کین
