حدود 6/4 میلیارد سال پیش ، خورشید منظومه ما از ابری غول پیکر از گاز و غبار شکل گرفت.
خورشید یک کُرهٔ کامل است که از پلاسمای داغ ساخته شده‌است و در میانهٔ آن میدان مغناطیسی برقرار است.
طی یک میلیارد سال آینده، خورشید به گرم شدن و گسترش خود ادامه می‌دهد تا این که میانگین دمای زمین از میزان بحرانی 30 درجه ی سلسیوس عبور می‌کند و بیشتر گونه‌های حیات منقرض می‌شوند.
بنابراین برای انسان احتمالا یک میلیارد سال نهایت حیات روی زمین میتواند باشد.
البته این مدت بسیار زیادی است و اگر تا آن زمان بشر باقی بماند قطعا پیشرفت‌های چشمگیری خواهد کرد.
این پیشرفت ها شاید بتوانند زندگی در شرایط بسیار سخت را ممکن کنند.
البته تا آن زمان حتما بشر از منظومه شمسی خارج خواهد شد.
حدود پنج میلیارد سال پس از آن، خورشید به غول سرخ تبدیل خواهد شد و اندازه‌ی آن به بیش از 100 برابر میزان فعلی‌اش میرسد.
یک میلیارد سال پس از آن و در سن یازده میلیارد سالگی، خورشید خواهد مرد و با بیرون ریختن لایه‌ی بیرونی‌اش به سحابی سیاره‌ای تبدیل میشود.
در نهایت و با گذشت سه میلیارد سال دیگر، تنها هسته‌ای داغ و چگال از اکسیژن و کربن از خورشید باقی خواهد ماند : یک کوتوله ی سفید.
