سرخک بیماریی است که در جهان، همه جا، پیدا می شود و هرگز به کشور معینی اختصاص ندارد.
سرخک کاذب معروف به سرخک آلمانی با سرخک حقیقی فرق دارد و اثرش نیز بر روی بدن به گونه ای دیگر است.
رویهم رفته سرخک نوعی بیماری اطفال است. با اینهمه گاهی بزرگسالانی که هرگز در کودکی بدان مبتلا نشده اند، ممکن است این بیماری را بگیرند.
سرخک از نوعی ویروس پدید می آید، یعنی میکروبی که آنقدر ریز است که با میکروسکوپ های معمولی هم نمی توان آن را دید.
سرخک یک بیماری واگیر است و بزودی شیوع پیدا می کند. هنگام سرفه ذرات بسیار ریزی که از آب دهان بیمار بیرون می جهد، باعث آلودگی هوا شده، دیگران را نیز مبتلا به همین بیماری می کند. تماس مستقیم با کسی که قبلا” سرخک داشته ولی اکنون حالش خوب شده است، ممکن است باز ابتلا به این بیماری را پیش آورد.
علت اینکه چرا بزرگسالان سرخک نمی گیرند آنست که بیشتر مردم در دوران کودکی یک بار آنرا گرفته اند و این بیماری طوری است که هر کس بیش از یکبار به آن مبتلا نمی شود.
مدت 10 یا 12 روز که از ورود میکروب سرخک به بدن گذشت نقطه های قرمز رنگی در گلو و دهان بیرون می زند. حرارت بدن نیز بالا رفته، آب بینی سرازیر شده بیمار به سرفه هم می افتد. یکی دو روز بعد، تمام بدن را سرخی فرا می گیرد. معمولا” در این هنگام تب شدیدی نیز عارض می شود، سفیدی چشم نیز متورم شده، نور هم آن را آزار می دهد.
درست در لحظه ای که این حالات مایه ی نگرانی می شود و بدن اینگونه مورد هجوم بیماری قرار می گیرد، ناگهان حرارت بدن کاهش یافته، حال کودک روبه بهبودی می رود.
گاهی هم میکروبهای دیگری به گوش یا شش های کودک بیمار رخنه می کند و ناراحتی پدید می آورد که به مراتب از ناراحتی خود سرخک شدیدتر است.
معمولا” در هر دو یا چهار سال در شهرهای بزرگ اپیدمی سرخک رخ می دهد. اپیدمی یعنی آنکه بیماری در همه جا رخنه می کند و افراد بی شماری آن را می گیرند.
نوزاد تا قبل از پنج ماهگی سرخک نمی گیرد، به شرط آنکه مادرش قبلا” سرخک گرفته باشد.
سرخک بیشتر در فصل بهار رخ می دهد.
برای این بیماری درمان خاصی نیست، فقط به وسیله ی سرم می توان میکروب آن را ضعیف ساخت. تنها چیزی که کودک بیمار بدان خیلی نیاز دارد، استراحت است و باید بیشتر او را در اطاق کم نور، نگاه داشت.
منبع: کتاب به من بگو چرا – جلد 3
