از جهات متعدد، اقیانوس ها هنوز برای ما ایجاد شگفتی می نمایند. ما حتی نمی دانیم که اقیانوس ها چقدر عمر دارند. آنچه مسلم است در مراحل اولیه ی رشد زمین اقیانوسی وجود نداشته است.
امروزه، بشر با تفحص و بررسی در اعماق اقیانوس ها، مطالب بیشتری را درباره ی آنها فرا می گیرد. کف اقیانوس را در عمق 12000 پایی لجن نرمی پوشانده است. این گل از اسکلت های آهکی حیوانات کوچک دریایی ساخته شده است. کف اقیانوس در این عمق، ناحیه ایست تاریک که آب بیشتر از چهار مایل در آن عمق دارد و با یک لایه لجن زنگاری رنگ نرم پوشیده شده است و آن را خاک رس قرمز می نامند. این لجن از ذرات کوچک استخوان دریایی، ساقه گیاهان ریز و خاکسترهای آتشفشان درست شده است.
روشی که امروزه اعماق اقیانوس ها را اندازه می گیرند، با فرستادن امواج صوتی به اعماق اقیانوس و دریافت انعکاس آن می باشد. عمق را بوسیله اندازه گرفتن زمانی که امواج صوتی برای رفت و برگشت وقت صرف می کند تقسیم بر 2 بدست می آورند.
براساس این اندازه گیری، ما اطلاعات جامعی از عمق متوسط اقیانوس های مختلف و همچنین عمیق ترین نقطه ی هر یک از دریاها بدست آورده ایم. اقیانوسی که بزرگترین عمق متوسط را دارد، اقیانوس کبیر می باشد. این عمق عبارت از 14048 پا است. بعد از آن باید از اقیانوس هند نام برد که دارای عمق متوسط 13002 پا می باشد. اقیانوس اطلس در مرحله ی سوم قرار گرفته و دارای عمق متوسط 12880 پا می باشد. دریای بالتیک در نقطه مقابل قرار دارد. که عمق متوسط آن فقط 180 پا است!
عمیق ترین نقطه تا آنجا که بشر بدست آورده است در اقیانوس آرام نزدیک جزایر گوام، قرار دارد که عمق آن 35400 پا می باشد. نقطه عمیق بعدی در اقیانوس اطلس، دورتر از پورتوریکو است که اندازه عمق آن 30246 پا می باشد. خلیج هودسن، که از خیلی از دریاها بزرگتر است عمیق ترین نقطه اش فقط 600 پا عمق دارد!
منبع: کتاب به من بگو چرا – جلد 7
