در حدود 1200 سال پیش گروهی از اهالی اسکاندیناوی بودند که از مناطق ساحلی نروژ، سوئد و دانمارک آمده بودند. نام آنها «وایکینگ» بود که احتمالا” از کلمه وایکس به معنی صداهای خاصی که در منطقه سکونت آنها به گوش می رسید، گرفته شده بود. وایکینگها دریانوردان بزرگ و جسوری بودند.
آنها نیرومند و تنومند و اغلب دارای چشمان آبی و موهای بور بودند. در زمانی که بقیه اروپایی ها از دریا نوردی وحشت داشتند، وایکینگها کاشفین و سوداگران بزرگی بشمار می رفتند. این قوم مبارزه و حادثه جویی را بر زندگی آرام و امن ترجیح می دادند.
در سال 793 بعد از میلاد وایکینگها اولین حمله خود را به سواحل انگلستان آغاز نمودند و از آن زمان به بعد تا قرن یازدهم، آنها پیوسته سواحل باختری و خاوری اروپا را مورد تهاجم قرار می دادند. آنها انگلستان، ایرلند، فرانسه و اسپانیا را غارت کرده و حتی به سمت جنوب تا الجزیره راه یافتند.
وایکینگها جزایری را در باختر گرین لند و قسمتی از شمال قاره آمریکا که آن را واینلند نام نهادند، کشف نمودند. سپس در واینلند مستعمره ای ایجاد کرده و عده ای از آنها مدت سه سال در این مستعمره سکونت گزیدند.
این گروه از مردم اسکاندیناوی یعنی وایکینگها دارای تمدن مخصوص به خود بودند. کشتی های وایکینگها و همچنین گاری ها، ظروف و وسایل زینتی آنها که در قبور وایکینگها کشف گردیده، خود دلیل بر تمدن این قوم است. در سرزمین های وایکینگها ذخایر زیاد آهن وجود داشته و مردم اسکاندیناوی به همین سبب در کار ساختن وسایل آهنی مهارت داشته اند.
اصولا” وایکینگها مشرک بوده و «اودین» و «تور» خدایان عمده ی آنها بشمار می رفتند. طبق اعتقادات وایکینگها، خدایان در محلی زندگی می کردند که والهالا نامیده می شد و قهرمانانی را که در جنگ کشته می شدند در این محل دفن می کردند. این مردم همچنین دارای ادبیات ساگاس یا داستان هایی درباره زندگی در میان پادشاهان، بزرگان قوم و افراد عادی بودند.
اسکاندیناوی ها نظام قانونی جالبی که بر عدالت و روح ورزشکاری استوار گردیده بود، برقرار کرده بودند. امروزه حتی عقیده بر این است که امکان دارد نظام قضایی فعلی انگلیس را از اسکاندیناوی ها الهام گرفته باشند.
منبع: کتاب به من بگو چرا – جلد 1
