گرفتن آمار بوسیله دولت در هر کشوری، مانند رسم جمع آوری مالیات و تهیه ارتش و غیره، رسمی قدیمی می باشد. در زمان های گذشته، هدف فرمانروای هر شهر یا منطقه ای، تنها این بود که با گرفتن آمار بفهمد که مثلا” چه تعدادی از مردم را می تواند به جنگ بفرستد یا چه مقدار پول بدست آورد. ولی چون ظاهرا” این آمارها به ضرر مردم بوده است، بنابراین آنها هر چه در توان داشتند به عمل می آوردند تا آمار نا صحیح و غلط ارائه دهند.
در بیشتر کشورها، برای آمار گیری پرسش های ساده ای از قبیل سن افرادی که در یک خانه زندگی می کنند، رابطه این افراد با یکدیگر، محل تولد، ملیت و شغل آنها (برای کسانی که کار می کنند) به عمل می آید. برخی سؤالات هم درباره ازدواج و تعداد فرزندان است. ضمنا” امکان دارد ارقامی درباره مثلا” فعالیت های کشاورزی نیز مانند مقدار زمین و نوع دامهای متعلقه گنجانیده شود.
پس از اینکه تمام اطلاعات جمع آوری گردید، ارقام جمع بندی شده و بر حسب قسمت یا طبقه جدا می شوند. سپس این ارقام تهیه شده برای برنامه ریزی های دولتی مورد استفاده قرار می گیرد. برای مثال، جمع گروه سنی می تواند برای طرح ریزی تعداد مدارس مورد نیاز در مدتی معین یا در برآورد هزینه حقوق های باز نشستگی سودمند باشد.
آمار نشان می دهد که آیا جمعیت افزایش یا کاهش یافته است. آمار، آمار مهاجرت جمعیت را به شهر یا روستا نشان می دهد. آمار معلوم می سازد که وضع اجتماعی بهبود یافته یا بدتر شده است. آمار می گوید که کدام صنایع پیشرفت دارند و کدام بکندی فعالیت می کنند.
در نقاطی که نمایندگان مجلس بر اساس جمعیت انتخاب می گردند در اینجا هم آمار کمک می کند تا نسبت به تعداد نمایندگان از هر بخش تصمیم گرفته شود. آمار به دولت در تهیه و تنظیم قوانین کمک کرده و مؤسسات داد و ستد و بازرگانی، اجتماعی و اقتصادی را در اداره امور و تهیه برنامه های فعالیت خود یاری می دهد.
منبع: کتاب به من بگو چرا – جلد 1
