چرا بدن ویتامین ث مصرف می کند؟

آیا شنیده اید که در قدیم به دریانوردان و سربازان نیروی دریایی انگلستان لایمی _ یعنی «لیمویی» _ می گفتند؟

علت این نامگذاری چنین بود: در اوایل قرن 17 که شرکت «هند شرقی» با کشتی، میوه ی تازه حمل می کرد، دریانوردان را وا می داشت که در سفر دریایی، لیمو و میوه های ترشمزه بخورند.

این کار را برای چه می کردند؟ برای اینکه آنان را از خطر یک بیماری وحشتناک به نام فساد خون نجات دهند.

آری، صدها سال پیوسته دریانوردان از این بیماری به هلاکت می رسیدند. «فساد خون» یا اسقربوط هنگامی به سراغ انسان می آید که وی مجبور شده باشد مدتی طولانی فقط با غذاهای کنسرو شده و بدون دسترسی به میوه ی تازه و تره بار، بسر برد.

آب لیمو یا آب آهکدار از این بیماری پیشگیری می کند؛ چون در آن ماده ای نهفته است که معمولا” مورد نیاز بدن برای انجام وظایفش می باشد. امروزه ما دریافته ایم که چنین ماده ای در واقع همان ویتامین ث است.

لابد می پرسید: اگر دریانوردان به حد کافی غذا در اختیار داشتند، پس چرا به بدنشان ویتامین «ث» نمی رسید؟

پاسخ این است که ویتامین ث خیلی زود از بین می رود. حرارت، ذخیره سازی و یا در معرض هوا نهادن از عوامل نابودی آن است؛ از این رو در روزگار قدیم وقتی که غذا ذخیره می شد، ویتامین ث نهفته در آن تباه می شد.

مشکل دیگری که برای بشر در ارتباط با این ویتامین وجود دارد این است: تقریبا” جگر همه ی پستانداران قادر است که ویتامین ث بسازد؛ بنابراین آنها با کمبود آن روبرو نخواهند شد.

اما بشر، میمون و خوکچه ی هندی تنها پستاندارانی هستند که از عهده ی این کار برنمی آیند و فقط باید از راه غذا ویتامین ث بدست آورند.

بدن ما قادر نیست براحتی ویتامین ث را در خود ذخیره کند، مگر به مقدار ناچیزی که آن هم هرگز پاسخگوی نیاز ما نیست؛ از این رو ما باید دائما” ویتامین ث به بدن خود برسانیم.

بهترین منبع ویتامین ث پرتقال، لیمو، گریپفروت، توت فرنگی، گرمک و طالبی است. البته عده ای هم از قرص های مخصوص ویتامین ث استفاده می کنند.

با اینهمه، بهتر آن است که به دو توصیه توجه کنیم:

یکی آنکه در انتخاب غذا توجه و دقت کافی شود؛ چون اگر موازنه در انواع غذاها رعایت شود، همه ویتامین های لازم به بدن خواهد رسید.

دیگر آنکه پیش از اقدام برای استفاده از ویتامین های اضافی باید حتما” با پزشک مشورت کرد.

منبع: کتاب به من بگو چرا – جلد 5