همانطور که پیدا کردن یک سوزن در میان یک بسته یونجه و علف مشکل است، به همان اندازه مسئله ی کشف سیاره ی پلوتو دشوار بوده است. این سیاره دورترین سیاره در منظومه شمسی است و تقریبا” 40 برابر زمین از خورشید فاصله دارد و به همین علت است که تلسکوپ خیلی قوی برای دیدن آن لازم است. ولی با همه ی این دشواری ها سیاره ی مزبور کشف شد. حال ببینیم چگونه موفق به کشف آن گردیدند؟
دو دسته از قوانین در پیدا کردن اندازه و فاصله ی سیارات به انسان کمک می نماید. یکی قوانین (کپلر) درباره ی حرکت سیارات که معلوم ساخت مدار حرکت سیارات به دور خورشید کاملا” دایره ای شکل نیست. دوم قوانین (نیوتن) در خصوص قوه ی جاذبه که به ستاره شناسان کمک کرد تا وزن و حجم و جرم سیارات را اندازه بگیرند.
این قانون می گوید همه ی اشیاء به وسیله ی نیرویی یکدیگر را جذب می کنند و اندازه ی آن بستگی دارد به جرم آن اشیاء و اینکه چقدر از یکدیگر دور هستند، هر قدر جرمی بزرگتر باشد، قوه ی کشش زیادتر، یا هر قدر بهم نزدیکتر باشند باز قوه ی جاذبه قوی تر خواهد شد.
حال با در نظر داشتن این دو قانون، در سال 1846 این دو دانشمند پی بردند که سیاره ی اورانوس وضع مخصوصی دارد. این سیاره با مقایسه با سایر سیارات در یک مدار معینی حرکت نمی کرد. به این ترتیب امکان داشت که بگوییم سیاره ی دیگری احتمالا” بر روی آن اثر می گذارد. یکی از این دانشمندان از مرکز رصدخانه ی برلن خواست که به دنبال یک ستاره ی جدید در نقطه ی معینی از آسمان بگردد و همین طور هم شد و آن سیاره کشف گردید که به اسم نپتون نامیده شد.
یک منجم آمریکایی به اسم پرسیوال لوول، عقیده داشت که حرکت اورانوس هم به توسط سیاره ی دیگری در پشت نپتون تحت تأثیر قرار می گیرد. این فرضیه در سال 1915 میلادی اظهار گردید.
ستاره شناسان دیگری دریافتند که حرکت خود نپتون هم تحت تأثیر سیارات دیگری در ماورا آن سیاره قرار دارد. بنابراین کنکاش و جستجوی مرتب به وسیله ی تلسکوپ و عکسبرداری درباره ی سیاره ی دیگر آغاز گردید.
در 18 فوریه ی 1930 ، ستاره شناسی به نام تمبو که مشغول بررسی عکسها برای پیدا کردن سیاره ی دیگری بود به کشف آن نایل گردید، درست نزدیک همان محلی که به توسط لوول پیش بینی شده بود. نام این سیاره پلوتو می باشد.
منبع: کتاب به من بگو چرا – جلد 7