تاریخچه جلو کشیدن ساعت

فرض می کنیم شخصی ساعت 7 صبح از خواب برمی خیزد و هر شب نیز ساعت 11 به رختخواب می رود. ساعت شش و نیم بعد از ظهر از سر کار برمی گردد و تا شام خود را بخورد ساعت 8 می شود.

حالا چون تابستان است هوس می کند که قدری در هوای آزاد گردش کند. ولی تا می آید کمی در شهر بگردد هوا تاریک می شود و وقت کافی نمی یابد تا از روزهای تابستان بدین گونه استفاده کند.

اکنون فرض می کنیم که ساعت ها را یک ساعت جلو بکشیم در آن صورت خواهیم دید که این شخص همه ی کارهای خود را طبق برنامه و در ساعت های معین خود انجام می دهد، ولی این بار که ساعت 8 برای گردش از منزل بیرون می آید فرصت کافی برای استفاده از روشنایی روز را دارد.

بنابراین، می بینید که چگونه می توان یک ساعت از روشنایی روز را ذخیره و صرفه جویی کرد!

البته صرفه جویی در روشنایی روز هرگز بدان معنا نیست که یک ساعت بر ساعات روز افزوده شده، چه این کار غیر ممکن است. بلکه این صرفه جویی از افزودن بر ساعات مفید روز پدید آمده، آن هم در فصلی که خورشید خیلی زود از افق سر می زند.

ذخیره کردن روشنایی روز در شهرها بسیار مفید است. چه فرصت می دهد که در روز بلند اداره ها، مغازه ها و کارخانه ها تعطیل شوند. ولی کشاورزان که شروع کارشان از روی طلوع خورشید است توجهی به این گونه صرفه جویی ندارند.

آیا می دانید چه کسی نخستین بار به فکر ذخیره سازی روشنایی روز افتاد؟

او بنجامین فرانکلین بود. وی در ایّامی که در قرن 18 در فرانسه می زیست اندیشه ی خود را به صورت پیشنهاد به مردم پاریس عرضه کرد ولی کسی آن را نپذیرفت.

سپس در اثنای جنگ جهانی اول بود که نخستین قوانین مربوط به ذخیره کردن روشنایی روز از تصویب گذشت.

انگیزه ی این کار کمیاب شدن مواد سوختی برای نیروگاههای برق بود. از این رو یک ساعت وقت خواب را جلو کشیدند تا مردم برای گردش خود بیشتر از نور استفاده کنند و با زودتر خوابیدن صرفه جویی در مصرف برق انجام پذیرد.

نخستین کشوری که شیوه ی وقت تابستانی را پذیرفت آلمان در 1915 بود. سپس انگلستان در 1916 و آمریکا در 1918 از این شیوه ی صرفه جویی پیروی کردند.

منبع: کتاب به من بگو چرا – جلد 2