چیزهای بسیاری تاکنون چهره ی تاریخ بشر را ساخته و پرداخته اند. ولی بی شک کشف موادّ منفجره یکی از مهمترین آنها به شمار می رود.
بر طبق آنچه از قدیم گفته اند چینی ها باروت را در زمانی پیش از عصر مسیحیّت درست کرده بودند. ولی این مادّه از هنگامی شروع به گسترش در سایر نقاط جهان کرد که به دست اروپائیان افتاد.
اروپائیان در قرن چهاردهم استفاده از باروت را آغاز نمودند.
نوع قدیمی باروت از ترکیبب گوگرد، زغال چوب و نیترات پتاسیم (شوره ی قلمی) ساخته می شد. تا اواخر قرن 19 پیوسته همین نوع باروت را بیشتر مصرف می کردند.
در 1845 یک شیمیدان آلمانی به نام شونباین الیاف پنبه را با محلولی از اسید سولفوریک و اسید نیتریک بعمل آورد. از آن فرآورده ای ساخت که به صورت الیاف و به رنگ کاملا” سفید همانند خود پنبه بود.
نامش را نیتروسلولز یا پنبه ی باروتی نهادند. این ماده از باروت بمراتب بیشتر قابل انفجار بود.
در ضمن یک دانشمند ایتالیایی به نام اسکانیو سُبرِرو نیز دست به آزمایش دیگری زد. وی گلیسیرین را برای این منظور انتخاب کرد. محلولی بسیار قوی از اسید سولفوریک و اسید نیتریک را برداشت و قطرات گلیسیرین را یکی پس از دیگری در آن محلول چکانید.
فرآورده ی این آزمایش نیتروگلیسیرین بود که قدرت انفجارش از «پنبه ی باروتی» هم شدیدتر بود.
حدود بیست سال بعد آلفرد نوبل شیمیدان سوئدی، برحسب تصادف نایل به کشف دینامیت شد.
او قبلا” با «نیتروگلیسیرین» کار می کرد. ولی می دید که این مادّه خطر و مشکلات بسیاری دربر دارد.
گرچه راههایی برای ایمنی از آن اندیشیده بود، ولی سرو کار داشتن با چنین مادّه ای همیشه خطرناک می نمود. حتی گاهی به هنگام حمل و نقل آن نیز انفجار مهیبی رخ می داد.
روزی نوبل داشت قوطی های محتوی نیترو گلیسیرین را از درون ظرفی برمی داشت که آن ظرف از دیاتومیت ساخته شده بود.
در این حال، نوبل ناگهان متوجه شد که مقداری نیترو گلیسیرین از درون یکی از قوطی ها تراوش کرده و با دیاتومیت بهم آمیخته است.
از این ترکیب، جسم بسیار سختی پدید آمده بود که نوبل را متوجه ساخت که نیترو گلیسیرین توأم با دیاتومیت، ماده ی منفجره ای می سازند که در برابر ضربه حساسیت کمتری دارد.
همین امر نوبل را به کشف دینامیت رهبری نمود.
منبع: کتاب به من بگو چرا – جلد 2