ربات مین یاب ، نوعی ماشین کنترل از راه دور است که مجهز به سنسور فلزیاب است. ارزان بودن در کنار کارایی ربات مدنظر است چون ممکن است درجریان یافتن مین، ربات از بین برود.
اولین نسل از ربات مین یاب توسط مخترعین آلمانی در زمان هیتلر ساخته شدند.
این ربات‌ها در واقع نوعی تانک بسیار کوچک کنترل از راه دور مجهز به مدار فلزیاب بودند.
آنها قادر بودند زمین‌ها و پناهگاه‌ها را پاکسازی کنند و حتی میتوانستند برخی عملیات خرابکارانه را بر روی تجهیزات دشمن اجرا کنند.
این تجهیزات معمولا برای استفاده در محیط‌هایی که خطر بالقوه وجود دارد و یا نیروی انسانی نمی‌تواند به راحتی در آن تردد کند، طراحی می شوند.
نازی ها دو نمونه از این ماشین‌ها را ساخته بود که یک نوع بنزینی و نوع دیگر الکتریکی بودند.
طی جنگ جهانی اول و پس از آن، شماری از مخترعان به فکر ساخت وسایل نقلیه کوچک با قابلیت کنترل از راه دور افتادند که قادر به حمل مهمات انفجاری باشند.
البته در آن زمان امریکا و فرانسه هم چندین نمونه از این ماشین های کنترل از راه دور را ساخته بودند و به صورت اختراع به ثبت هم رسانده بودند اما در جنگ چندان مورد استفاده قرار نگرفته بود.
در اواخر سال 1940، مدل فرانسوی، توسط ارتش آلمان بازسازی و بهینه شد.
مین شنی‌دار جالوت، میتوانست تا 60 کیلوگرم مواد منفجره را با خود حمل کند.
مدل‌های اولیه با موتور الکتریکی کار میکردند اما به علت محدودیت هایی که در این زمینه در آن زمان وجود داشت مجبور شدند مدل های بعدی را به موتور بنزینی تغییر بدهند.
همچنین چون در اکثر ماموریت‌ها هدف انفجاری بود و ماشین کاملا از بین میرفت، استفاده از سیستم بنزینی ارزان‌تر و به صرفه‌تر از الکتریکی بود.
