چگونه زیردریایی در زیر آب می ماند؟
اساس علمی کار زیردریایی بسیار ساده است.
اینکه می‌بینید زیردریایی به اعماق آب فرو می‌رود یا از ته دریا بالا می‌آید، بر یک مبنای بسیار ساده درست شده است.
بیشتر زیر دریایی‌های امروزی دارای دو بدنه می‌باشند:
- بدنه ی داخلی
- بدنه ی خارجی
آنگاه در میان این دو بدنه مخزنهایی به صورت صدف جای دارند که در آنها آب یا هوا، برای سنگین یا سبک کردن وزن زیردریایی، پر می‌شود.
وقتی که زیردریایی می‌خواهد در آب فرو رود شیرهای بزرگ آن را باز می‌کنند، شیرهایی که به نام کینگستن معروفند و در زیر مخزنها قرار گرفته‌اند. بدین وسیله آب وارد مخزنها شده در ضمن، هوای موجود در آنها را از راه هواکشها تخلیه می‌کند. این هواکشها در بالای مخزنها قرار گرفته‌اند.
هنگامی که آب بدین گونه وارد مخزنها شود، زیردریایی هم سنگین می‌شود و به اعماق آب فرو می‌رود.
سپس وقتی که بخواهد از ته دریا بالا بیاید نخست هواکشها را می‌بندند و با دستگاهی هوا را چنان با فشار وارد مخزنها می‌کنند که آب درون آنها از شیرهای کینگستن دوباره بیرون رانده می‌شود.
در این هنگام زیردریایی سبک می شود و می تواند که براحتی سر از زیر آب بیرون بیاورد.
برای فرو بردن زیر دریایی به زیر آب یا برعکس، از چند سکان که افقی بر بدنه‌اش چسبیده‌اند، استفاده می‌شود. اما هنگام حرکت به پیش مانند یک کشتی معمولی فقط با یک سکان هدایت می‌شود.
در زیردریایی، اتاقکهای متعددی به وسیله‌ی کشیدن تیغه‌های عمود برهم درست کرده‌اند.
برای ورود و یا خروج از آنها آدم باید از میان درهای کیپ و زود جفت شونده‌ای، بگذرد. این درها بسیار سریع بسته می‌شوند و طوری ساخته شده‌اند که هرگز آب نمی‌تواند از آنها به داخل نفوذ کند.
افزون بر اینها، زیردریایی به چند دریچه‌ی نجات و ریه‌های اطمینان مجهز است تا به هنگام بروز خطر بتوان از آنها استفاده کرد.
آیا زیردریایی چشم هم دارد؟
آری، زیرا اگر نداشت پس ناخدا چگونه می‌توانست از حوادث بیرون آب آگاه شود.
چشم زیردریایی پریسکوپ نام دارد. آن دارای لوله‌ای دراز می باشد که در بدنه ی زیردریایی جای داده شده و به هنگام لزوم طوری آن را در آب رها می کنند که سرش از سطح آب بیرون می‌آید.
سر پریسکوپ به چندین منشور مجهز است که به کمک آنها شخصی که پایین لوله نشسته خواهد توانست اشیایی را که بر سطح آب است، تماشا کند. با چرخاندن لوله‌ی پریسکوپ می‌توان افق سطح دریا را زیر نظر گرفت.
زیردریایی یک دستگاه گیرنده‌ی صدا هم دارد که صدای کشتیها را از مسافت دور گرفته در ضمن مکانشان را هم تعیین می‌کند.
علاوه بر این، به رادار نیز مجهز می‌باشد تا در کشف اجسام شناور بر سطح آب به کار آید.
در 1951 فرمان ساختن نخستین زیردریایی اتمی جهان صادر گردید و سپس آن را در 21 ژوئیه 1955 به آب انداختند.
زیردریایی اتمی بیشتر از هر زیر دریایی دیگری می تواند به اعماق آب فرو رود. این وسیله در عمق 250 متر، تا 40 هزار کیلومتر مسافت را می‌پیماید بی آنکه در این اثنا نیازی به لنگر انداختن داشته باشد.
منبع: کتاب به من بگو چرا – جلد چهارم