قاره گمشده آتلانتیس چه بوده است؟

از زمان یونانیان قدیم، داستان هایی درباره جزیره یا قاره ی گمشده آتلانتیس حکایت شده است. طبق این روایات و داستانها فکر می کرده اند که جزیره ی بسیار بزرگی در اقیانوس اطلس درست در باختر صخره های ژیبرالتار بوده و، جایی بسیار دیدنی و کامل و بهشتی بوده است.

طبق افسانه های موجود، آتلانتیس دولتی مقتدر و نیرومند بوده که مردمش تمام اروپای جنوب باختری و شمال باختری آفریقا را به تصرف خود درآورده بودند ولی بالاخره توسط آتنی های یونان شکست خورده اند.

مردم آتلانتیس بتدریج تبهکار و فاسد گردیده و بالاخره با بلعیده شدن جزیره ی آنها بوسیله اقیانوس اطلس، به مجازات رسیدند. این افسانه در کتابی که در سال 300 قبل از میلاد بوسیله افلاطون فیلسوف یونانی نوشته شده، آمده است. تصور می رود که جزیره مذکور بیش از 9000 سال قبل از افلاطون گمشده باشد.

در قرون وسطی معتقد بودند که داستانهای مربوط به آتلانتیس واقعیت دارد. بنابراین در قرون چهاردهم و پانزدهم میلادی سفرهای دریایی زیادی برای کشف آتلانتیس صورت گرفت. داستان هایی نیز ممکن است درباره اتفاقات مربوط به این قاره گمشده نقل شده باشد. شاید مسافری داستانهایی از کشف سرزمین جدید و عجیبی آورده باشد و به نوبه خود این قبیل داستانها خود قسمتی از افسانه آتلانتیس را تشکیل دهد.

حتی امروزه هم مردم اعتقاد وافر دارند که چنین جایی وجود داشته است. طبق گفته ی شخصی که بزرگترین کارشناس آتلانتیس از نظر مردم بشمار می رود، آتلانتیس اولین سرزمین متمدن در دنیا بوده است.

نامبرده همچنین معتقد است که خیلی از خدایانی که توسط مردمان قدیمی مورد عبادت و پرستش بوده در حقیقت پادشاهان و ملکه های آتلانتیس بوده اند و بعلاوه اهالی آتلانتیس اولین کسانی بوده اند که آهن را استخراج کرده و الفبایی داشته اند.

منبع: کتاب به من بگو چرا – جلد 1