برخی دانشمندان نفوذ و مانیتیسم شخصی را ناشی از خصایص جسمانی و در حیطه بیولوژیک میدانند. مسلما نیروی حیاتی برتر، بدن متعادل و نیرومند، سینه فراخ و جریان خون بدون عیب و نقص در ایجاد مانیستیم حیوانی نیرومند اثر فراوان دارند.
انسان در جوار افراد نیرومند احساس توانایی و نشاط میکند و آمیزش با این قبیل افراد خواسته بسیاری است. مخصوصا وقتی آن شخص فرد ضعیفی باشد. همانطور که انسان در مواقع سرما بیش از قبل به منابع گرمازا نزدیک میشود.
ریشه برخی از جذابیت ها هم همین تمایل به نزدیکی با افراد نیرومند است. با این همه، اشخاصی وجود دارند که به رغم ظاهر شکننده خود، نفوذ انکار ناپذیری بر افراد تواناتر از خود دارند.
عامل این تسلط را باید در خصیصه های روحی و روانی افراد جستجو کرد.
برخی دیگر از دانشمندان بروز این نیرو را ناشی از کیفیات بیرونی میدانند. منظور آنها تاثیر ظاهری شخص ، خطوط صورت، حالت اطمینان و تاثیر نگاه، طنین صدا و روشنی بیان و کلام، مهارت در سخن گفتن و تسلط بر خود است که اجزای تفکیک ناپذیر آموزشی خوب و دقیق محسوب میشوند.
با این وجود در بین افرادی که ناقص الخلقه و یا نفرت انگیز هستند و فاقد جذابیت های ظاهری هستند، گاهی تاثیر و اعمال نفوذ بر دیگران دیده میشود.
در واقع منشا اصلی مانیستیم شخصی حیات درونی و روانی انسان است یا به عبارت دیگر اندیشه ای جسورانه، دقیق، خودجوش و مداوم.
جتی ممکن است موجود بسیار ضعیفی که به ظاهر فاقد نفوذ بر دیگران است، قدرت روانی و ذهنی نهفته و شایانی داشته باشد یا به طور سیستماتیک این قدرت را به دست آورد.
هنگامی که شخصی این نیرو را بدست آورد، نفوذ نامرئی او که مستقل از سخن گفتن، نگاه و به طور کلی هر عامل بیرونی است بر تمامی افرادی که مورد توجه او هستند اثر میکند و در این صورت او میتواند اندیشه ها، افکار و انگیزه های این افراد را به میل خود تغییر بدهد.
حتی میتواند افرادی را تحت نفوذ قرار دهد که آشنایی چندانی با آنها ندارد، به شرط آنکه از چگونگی افکار و میزان فرهنگ و مقام اجتماعی آنها آگاه باشد.
منبع: کتاب مانیتیسم شخصی – تالیف: پل ژاگو – ترجمه: سهیلا زمانی
