غارها، از دیر باز با تاریخ بشر به طرزهای جالبی مرتبط بوده اند. می دانیم که در زمانهای پیش در عصر حجر غارها محل زندگی زمستانی انسانها که در آن هنگام دارای سرپناه دیگری نبوده اند، به شمار می رفته است.
ولی مدتها پس از اینکه بشر از بکار بردن غار، به عنوان منزل، صرف نظر نمود، مردم باستان عقاید عجیبی درباره ی آنها پیدا کردند. یونانی ها معتقد بودند که غارها، معابد خدایان آنها از قبیل زئوس، پن دیو تیزوس و سیبیلز می باشد. پارسیان قدیم و برخی ملل، غارها را به عنوان پرستش گاه میترا، صاحب اختیار ارواح زمین می دانسته اند.
امروزه، غارهای زیبا و عظیم در سراسر دنیا جلب کننده سیاحان می باشند. غارها مکانهای عمیق و مجوفی هستند در قسمتهای سنگی تپه ها یا صخره ها، غارهای بزرگ را به نام مغاره می نامند. غارها به اشکال مختلفی بوجود می آیند. بسیاری از غارها، بر اثر ضربه دائمی امواج دریا سنگها را توخالی و مجوف ساخته اند. بعضی غارها در زیر سطح زمین ظاهر گشته اند. اینها معمولا” بوسیله ی آبهای زیرزمینی که از مدتها پیش طبقات نرم سنگهای آهکی را شسته و از بین برده اند بوجود آمده اند.
انواع دیگر، به واسطه ی بالا آمدن سنگها توسط آتشفشان یا به واسطه انفجار اخگرهای مذاب بوجود آمده اند.
متداول ترین نوع غار در امریکا، غاریست که از فرسایش لایه های ضخیم سنگهای آهکی بوجود آمده است این عمل به واسطه ی آبی حادث می شود که حاوی دی اکسید کربن می باشد. در ایندیانا، کنتاکی و تنسی که لایه های بزرگی از سنگ آهک به ضخامت 175 پا می باشد، اینچنین غارهایی تعدادشان زیاد است. بعضی از غارها، سوراخ هایی در سقف خود دارند که سوراخهای رسوخی نامیده می شوند. اینها وقتی تشکیل شده اند که اول دفعه، آب سطحی زمین گشته و به سرعت به زمین فرو رفته اند.
بعضی از غارها دارای راهروهایی بطور ردیف یکی بالای دیگری هستند. نهرهای زیرزمینی درون بعضی از غارها می چرخند، با این همه، در خیلی از حالات وقتی غار تشکیل می شده است، نهری که زمانی در داخل آن جاری بوده است ممکن است که سطح پایین تری را یافته و غار خشک شده باشد.
در خیلی از حالات، هر قطره آبی که از سقف غار می چکد، شامل قطعات آهک یا سایر مواد معدنی می باشد. همین که قسمتی از آب تبخیر شد، بعضی از این مواد درجا باقی می مانند. اینها بتدریج تشکیل استالاکتیت های متبلور که از سقف آویزان هستند می دهند. آبی که از استالاکتیت به کف زمین می چکد ستونی درست می نماید که آنرا استالاگمیت می نامند.
منبع: کتاب به من بگو چرا – جلد 7
