طبیعت استاد نانواست که تنور او در اعماق زمین قرار گرفته و در هزاران سال پیش بر اثر ازدیاد شدید درجه ی حرارت سنگهای مذاب گرم شده است. در این تنور، طبیعت پخت خود را انجام داده و با فشار زیاد و مهیبی سنگهای آهکی را به مرمر سخت و محکم تبدیل نموده است. رنگ مرمر در خالص ترین شکل آن سفید است. ناخالصی های متفاوتی، به این سنگ گاهی رنگ ارغوانی، سرخ، زرد و یا قهوه ای داده و یا در خطوط یا رگه هایی بوجود می آورد. ذرات کریستال رنگارنگ متعدد در مرمر زیر اشعه ی خورشید می درخشند. در بعضی از مرمرها باقیمانده ی فسیل ها به زیبایی آنها می افزاید.
تعداد زیادی از انواع دیگر سنگها که فوق العاده صیقل پذیرند و در ساختمانها بکار می روند، مثل سنگ خارا، عقیق یا سنگ یمانی و (پورفری) اغلب به اسم مرمر نامیده می شوند. در هر حال، مرمر حقیقی، نوعی سنگ آهکی است که بوسیله ی فعل و انفعالات طبیعی تبدیل به مرمر می شود. وقتی سنگ مرمر را از معدن بیرون می آورند ماشین سنگ تراشی در روی آن شیارها و یا چاکهایی بوجود می آورد. بعضی از این شیارها ممکنست به عمق 8 تا 12 پا و طول 60 تا 80 پا بریده شوند. ترکاندن این سنگها مقدور نیست، چون ممکنست آنها را صدمه زده یا خرد نماید. قطعات را با جرثقیل های بزرگ با احتیاط بلند می کنند.
اره های بی دندانه در روی سنگهای زبر و خشن، در حالی که بخار آب توأم با شن به آن پاشیده می شود شروع به کار می کنند. اصطکاک تیغه ی فولادی و شن به زودی مرمر را به اندازه های دلخواه می برد. بعضی اوقات اره سیمی به جای تیغه ی فولادی بکار برده می شود.
سپس قطعات مرمر را روی یک بستر مدور ساینده ثابت می نمایند. شن و آب روی این بستر که دوار است پاشیده می شود و این سطح متحرک شروع به سائیدن مرمر می کند تا به قطر دلخواه برسد. سپس با سائیدن بیشتری روی آن را صاف می کنند.
آخرین عمل صیقل دادن با به کار بردن مخلوطی از اکسید قلع و اسید اگزالیک و چرخ سنباده بر روی مرمر انجام می گیرد.
منبع: کتاب به من بگو چرا – جلد 7