انتقال خون یعنی چه؟

گاهی بدن به عللی نیاز پیدا می کند که به آن خون برسانیم.

مثلا” سربازی مجروح، یا کارگری که در کارخانه آسیب بزرگی دیده، یا شخصی که بر اثر خونریزی داخلی به حالت مرگ افتاده است، اینها و یا حتی مریضی که بر اثر جراحی، خون بسیاری را از دست داده، نیاز به دریافت خون از خارج، پیدا می کنند.

انتقال خون به این قبیل اشخاص یا برای جبران مقدار خونی است که به تازگی از دست داده اند، و یا برای ایجاد مقاومت بیشتر، در بدن آنها.

نیم لیتر خون برای چنین بیماران برابر است با یک زندگی تازه.

انتقال خون پدیده ی یک فکر جدید نیست. به سال 1654  یک پزشک ایتالیایی به نام فرانسیسکوفُلی عمل خون دادن را میان دو حیوان آزمایش کرد.

کمی بعد انتقال خون از بدن حیوانی به بدن انسان مورد آزمایش قرار گرفت. ولی نتیجه رضایت بخش نبود. اکنون ما دریافته ایم که خون برخی از انواع حیوانات با نوع دیگر، هرگز آمیختگی پیدا نمی کند. در چنین موارد، خون مانند زهر می شود و اثر نامطلوب و گاهی کشنده دربردارد.

در طول جنگ جهانی اول، پیشرفت زیادی در انتقال خون از بدن انسانی به انسان دیگر مشاهده شد. ولی این مطلب دیگر مسلم گردیده بود که انتقال خون بعضی از انسانها به بعضی دیگر، خالی از خطر نمی باشد.

همین امر سبب گروه بندی خون شد و چهار گروه معروف پدید آمد که در فصل پیش برایتان باز گفتیم.

خون بدن هر کسی را می توان به آزمایشگاه برد و گروه آن را تعیین کرد.

از آنجا که خون دهنده و خون گیرنده نمی توانند همه جا از همه کس خون بگیرند و یا به همه کس خون بدهند، پس باید قبلا” گروههای خون معین بشوند.

در بیمارستان ها، بانکهای خون وجود دارد. در این بانکها، خون در حرارت بسیار پایین، نگهداری می شود تا به مجرد نیاز از آنها بهره گیرند.

کار بانک خون، درست مانند یک بانک معمولی است که پول می گیرد و پول پرداخت می کند. منتها در بانک خون، بجای پول، خون دریافت و پرداخت می شود.

در مواقع ضروری، که نیاز شدیدی به نوعی خاص از خون پیش آید، فوری از بانک خون کمک می گیرند، زیرا تنها در آنجاست که همه گونه خون را آماده نگاه داشته اند.

امروزه، در بانکهای خون فقط خون نگهداری نمی شود. بلکه پلاسما، یعنی مایع کاهی رنگ خون نیز در آنجا ذخیره می گردد.

برای این کار، گویچه ها را از پلاسما جدا کرده، آن را منجمد می کنند. سپس آن را می خشکانند تا به صورت گرد درآید. این گرد را در بسته های محکم ریخته و در ظرف دیگری که کاملا” استرلیزه شده است، نگهداری می کنند. حال اگر روزی بدان نیاز پیدا شود، با افزودن آب، آن را به صورت اصلیش درآورده، پلاسما را آماده ی تزریق به بدن بیمار می کنند.

چون در پلاسما هیچگونه گویچه ی خون یافت نمی شود از این رو مانند خون نیازی به گروهبندی ندارد. هر پلاسمایی را می توان به بدن هر بیماری که خواستیم تزریق کنیم.

منبع: کتاب به من بگو چرا – جلد 3