چگونه اولین بار صابون ساخته شد؟

شاید فکر کنید که صابون با این همه فایده و اهمیتش، از نخستین پدیده‌های اختراع بشر بوده است. ولی هرگز اینچنین نیست.

زیرا صابون در تاریخ بشر چیزی تازه است، یعنی فقط حدود 2000 سال از عمر آن می گذرد.

در روزگار بسیار قدیم مردم به جای صابون از روغن زیتون بدن خود را ماساژ می دادند و برای تمیز کردن خود نیز از شیره و گردهایی که از درختان می گرفتند، استفاده می کردند.

در زمان پلینی، نویسنده قرن اول میلادی، در رم، نشانی از دو نوع صابون می یابیم: یکی نرم، دیگری سخت.

پلینی این دو نوع صابون را در نوشته های خود یاد می کند و می گوید، مردم گال این ها را اختراع کردند تا بدان موهای بدن خود را براق کنند.

در ضمن، در ویرانه های شهر پمپئی، در ایتالیا، تاسیساتی یافت شده که برای ساختن صابون بوده است.

صابونی که بسیار به صابونهای امروزی شباهت داشت. با این وجود، تا همین صد سال اخیر تقریبا همه صابونها را خود مردم در خانه شان می ساختند.

آن از جوشاندن چربیها و روغنها با یک ماده قلیایی به دست می آید.

در کارخانه های بزرگ صابونسازی نخست چربیها و مواد قلیایی را در دیگهای بسیار بزرگی می جوشانند.

این عمل شیمیایی را صابونی شدن می گویند.

هنگامی که این عمل به پایان می رسد، بدان نمک نیز می افزایند، زیرا محلول آب نمک که دارای گلیسیرین، آشغال و کمی مواد قلیایی زائد است ته نشین شده، آنها را دور می ریزند.

این عمل را ممکن است پنج یا شش بار ادامه دهند و هربار آب و مواد قلیایی بیشتری بدان می افزایند تا آخرین ذرات چربیها نیز حالت صابونی پیدا کند.

گام بعدی آنست که صابون را مانند کره هم می زنند تا به صورت ماده ای بسیار نرم در آید.

البته در این هنگام مواد دیگری از قبیل مواد عطری، رنگی یا موادی برای تصفیه یا سالم نگاه داشتن صابون برآن می افزایند.

در این هنگام که صابون گرم و ذوب شده است، آماده قالبگیری می شود.

صابون را به شکلهای گوناگونی در می آورند: برخی به صورت قالب درشت، برخی به صورت دانه دانه، و برخی هم به صورت گویچه و دیگر شکلها.

منبع: کتاب به من بگو چرا – جلد 2