انسان از مدتها قبل می دانست که برجستگی های نوک انگشت او تشکیل یک طرح بخصوصی را می دهند. در حقیقت، چینی ها اثر انگشت را صدها سال در اشکال مختلف و برای منظورهای متعدد به کار می بردند. ولی ارزش اثر انگشت در کشف جنایتکاران توسط علم در سنوات اخیر متداول شده است.
اولین کسی که پیشنهاد کرد اثر انگشت برای تشخیص جنایتکاران بکار برده شود دکتر «هنری فالد» انگلیسی در سال 1880 بود. در سال 1892، «سر فرانسیس گالتون» دانشمند دیگر انگلیسی، حقیقتی را عالمانه پایه گذاری کرد که هیچ دو اثر انگشتی شبیه بهم نیستند. او اولین شخصی بود که از مجموعه آثار انگشت نگهداری کرد.
دولت انگلیس نسبت به فرضیه او علاقمند شد و کمیسیونی را مأمور مطالعه در طرز بکار بردن اثر انگشت برای تشخیص جنایتکاران کرد. یکی از اعضای این کمیسیون،«سر ادوارد هنری» بود که بعدها رئیس اسکاتلندیارد گردید.
سر هنری، روشی برای طبقه بندی و بایگانی آثار انگشت بوجود آورد. شک نیست که بدون چنین روشی مدت زیادی طول می کشد تا دو اثر انگشت با هم تطبیق داده شوند. در صورتی که در کشف جنایت، اغلب مسئله سرعت خیلی اهمیت دارد.
مطابق روش سرهنری، نقش همه ی انگشت ها به الگو و طرح های زیرین تقسیم می شوند: حلقه، حلقه مرکزی جیبی، حلقه های دوتایی، قوسها، قوسهای چادری، پیچی، اتفاقی. با شمردن برجستگی های بین نقاط ثابت در الگو، امکان دارد که هریک از ده انگشت را به گروه معینی طبقه بندی کرد. بنابراین ده انگشت واحد طبقه بندی محسوب می گردد و بوسیله ی این روش آثار انگشت به ترتیب بایگانی می شوند، بدون اینکه لازم باشد به نام شخص، شرح آن، یا موضوع جنایت رجوع گردد.
هر اداره انگشت نگاری می تواند حاوی میلیون ها اثر انگشت باشد و دادن پاسخ در مورد اثر انگشتی طی چند دقیقه میسر خواهد بود.
منبع: کتاب به من بگو چرا – جلد 6