جوز هندی یکی از معروفترین چاشنی های معطر بشمار می رود. این نام به هسته میوه این درخت داده شده که یک گیاه استوایی است. غالبا” جوز هندی از هند شرقی، هند غربی، جزایر مولوک و برزیل می آید. تقریبا” 80 نوع درخت و بوته جوز هندی وجود دارد.
متداول ترین نوع آن درختی است زیبا و همیشه سبز و دارای تنه ای است راست که تا 25 پا ارتفاع دارد. این درخت از قاعده تا قسمت فوقانی آن، پوشیده از شاخه های زیادی است. گلهای آن ریز و زرد رنگ بوده و دارای عطری شبیه گل سوسن می باشند.
تقریبا” پس از هشت سال رشد، درخت جوز هندی ثمر می دهد. درخت مزبور ابتدا شکوفه کرده و سپس در تمام طول سال پی در پی بار می دهد ولی برداشت عمده محصول در سه نوبت در سال صورت می گیرد.
میوه درخت جوز هندی به شکل و اندازه گلابی می باشد و موقعی که می رسد به رنگ زرد طلایی است. این میوه دو قسمت دارد یک قسمت گوشتی و قرمز رنگ که به آن پوست جوز گفته می شود. بعد در وسط این پوسته هم، یک دانه قرار گرفته که قسمت داخل یک دانه همان «جوز هندی» می باشد که به عنوان یک نوع ادویه در طباخی مورد استفاده دارد.
پس از اینکه دانه از پوست جوز جدا گردید، این دانه ها را در اجاق گذاشته و حرارت می دهند تا اینکه مغزهای توی دانه ها به اصطلاح به تلق تلق بیفتند. اگر چه جوز هندی معمولا” به صورت دست نخورده و کامل صادر می گردد تا اینکه عطر و مزه آن از بین نرود، ولی در موقع مصرف آن را بصورت گرد درمی آورند.
از مغزهایی که از نظر درجه بندی پست تر می باشند پس از سائیدن آنها، روغن تهیه می کنند که آن را «روغن جوز» یا «کره جوز» می نامند.
منبع: کتاب به من بگو چرا – جلد 1
