شخص محجوب و کمرو هم برای شخصیت خود در برابر دیگران اهمیت قائل میشود و هم به نظر انتقادی آنها که غالبا برحسب اتفاق به او مینگرند، بیش از اندازه اهمیت میدهد.
او احساس میکند که هرجا قدم میگذارد، مورد توجه افراد قرار میگیرد و دیگران کاری ندارند جز اینکه او را زیر ذره بین بگذارند و معایب او را یک به یک کشف کنند.
با اینکه هیچکس توجه چندانی به او ندارد اما تصور میکند که همه با نظر انتقادی به حتی جزئیات ظاهری او نگاه میکنند.
آشفتگی و ناراحتی او زمانی به اوج میرسد که به راستی یقین پیدا کند در مرکز توجه است. در ملاقات یا دیداری دوستانه، در جریان کار یا به هنگام معرفی و گفتگو با اشخاص خاصی که نظر اولیه آنها ممکن است در آینده او اهمیت خاصی داشته باشد.
ترس از لطمه خوردن به عزت نفس چنان فکر او را مشغول میکند که روشن بینی ذهنی اش را دچار مشکل میکند و اندیشه های او از مسیر عادی خارج میشود. پس از آن دچار دستپاچگی و تشتت فکری میشود. حرف های نامربوط میزند و مبادرت به انجام کارهای بی مورد میکند.
خونسردی، بی تفاوتی، سردی و تمسخر دیگران بیش از اندازه در تخریب روحیه او اثر دارد و این امر فقط به این دلیل است که به نظر دیگران در مورد خودش بیش از نظر خود اهمیت میدهد.
منبع تمامی این خصایل و شاید نقایص میل به جلب موافقت و تحسین دیگران است که این امر خود ناشی از خودخواهی است. زمانی که تصمیم بگیرید عقیده خودتان را درباره خودتان با اهمیت تر از دیگران بدانید، از لحظه ای که تلاش کنید تا دیگر برای خودنمایی تحصیلات، استعداد و شایستگی خود را به رخ دیگران نکشید، ناخوداگاه احساس آرامش خواهید کرد.
این احساس بی شباهت به احساس شخصی نیست که پس از مدتی اسارت درهای زندان به رویش گشوده میشود.
تمامی پیشگامان و محققان مانیه تیزم شخصی بر این عقیده اند که میل به خودنمایی و جلب موافقت و تحسین دیگران خود به خود منجر به از بین رفتن نیروی روانی فرد میشود. نیرویی که با ذخیره آن در باتری درونی میتوان بهترین و مطمئن ترین منبع مانیه تیزم شخصی را به وجود آورد.
منبع: کتاب مانیتیسم شخصی | اثر پل ژاگو
