در تاریخ اولیه بشر زمانی بوده که روزها دارای اسم نبودند و دلیل آن خیلی ساده است: بشر هنوز هفته را اختراع نکرده بود.
در آن روزها، تنها تقسیم و اجزاء زمان «ماه» بود، و در ماه تعداد زیادی روز بود که نمی شد برای هر یک نامی انتخاب کرد. ولی وقتی انسان ساختمان شهرها را شروع کرد، خواست که روز مخصوصی را برای داد و ستد اختصاص دهد و به اصطلاح روزی را مخصوص بازار کند. بعضی اوقات روزهای مخصوص بازار بطور ثابت ده روز یک دفعه بود، گاهی هم هر هفت روز یا پنج روز می شد. بابلی ها تصمیم گرفتند که روز بازار هر هفت روز یک مرتبه باشد. در این روز افراد کار نمی کردند، فقط به داد و ستد و مراسم مذهبی می پرداختند.
یهودیان هم همین رویه را دنبال کردند، ولی هر هفت روز یک مرتبه را اختصاص به کارهای مذهبی دادند، به این طریق هفته بوجود آمد.
وقتی مصری ها هفت روز هفته را قبول کردند، روزها را به اسم پنج سیاره به علاوه خورشید و ماه نامیدند. رومی ها نیز اسامی مصری را برای ایام هفته خود برگزیدند: روز خورشید، روز ماه، روز مریخ، روز عطارد، روز ژوپیتر، روز ونوس، و روز ساتورن یا کیوان.
امریکایی ها اسامی روزهای هفته را از رومی ها نگرفته اند، بلکه از انگلوساکسون ها گرفته اند، که اغلب روزها را به اسامی خدایان خود می نامیده اند، که تقریبا” همان خدای رومی ها هم بوده اند. روز خورشید چنین شد، سانادیک یا ساندی و روز ماه «موناندیگ»، یا ماندی خوانده می شد.
روز مریخ روز تیو که خدای جنگ آنها بود نامیده می شد، و این روز تیوزدگ یا تیوزدی خوانده شد. به جای اسم مرکوری (عطارد)، اسم خدای«ودن» به چهارشنبه ونزدی داده شد. اسم رومی ژوپیتر، (صاعقه) روز خدای صاعقه «تور» شد، و ترزدی یا پنجشنبه گردید. روز بعد برای «فریگ» درست شد، که همسر خدای آنها «اودین» بود، و بنابراین فرایدی یا جمعه ساخته شد.
روز کیوان تبدیل به ساترنزدگ شد که ترجمه است از کلمه رومی، و سپس «ساتوردی» یا شنبه گردید.
بهرحال، روز فاصله بین طلوع و غروب آفتاب بود که رومی ها آن را از نصف شب تا نصف شب بعد حساب می کردند، و اغلب ملتهای امروزی هم همین روش را به کار می برند.
منبع: کتاب به من بگو چرا – جلد 6
