قوم اکدی یکی از قوم‌های سامی‌نژاد بودند که در شمال خاک میانرودان و در حوالی موصل و کرکوک کنونی زندگی می‌کردند. آن‌ها نخستین امپراطوری شناخته شده در جهان را تشکیل دادند و زبان اکدی را به کار می‌بردند. این زبان یکی از زبان‌های سامی است که با خط میخی نوشته می‌شد. قوم اکدی در دوران سارگون بزرگ (ح. ۲۳۳۴–۲۲۷۹ پ.م.) تسلط خود را بر سومریان و مناطق دیگر گسترش دادند. امپراطوری اکد ح. ۲۱۵۴ پ.م. به دلیل هجوم گوتی‌ها و فروپاشی داخلی فرو ریخت.
امپراتور اکدها نام چند پادشاه را شامل می‌شود که از سال ۲۳۳۴ تا ۲۱۵۴ پیش از میلاد در خاورمیانه حکومت کردند. اولین و مشهورترین امپراتور اکدی سارگون بزرگ بود که از پادشاهی کیش شروع کرد و سپس سومر، عیلام، آموری، اشور و دیگر مناطق را تحت سلطه خود قرار داد[1][1]. سارگون بزرگ به عنوان یکی از بزرگترین فاتحان تاریخ شناخته می‌شود و بسیاری از پادشاهان بعدی خود را نسبت به او می‌دهند. سارگون بزرگ در سال ۲۲۷۹ پ.م. درگذشت و جانشینش ریموش شد.
ریموش نیز به فتح مناطق جدید ادامه داد و با شورش‌های داخلی مبارزه کرد. ریموش پس از چند سال حکومت به دست برادرش مانیشتوشو کشته شد. مانیشتوشو نیز به عنوان سومین امپراتور اکدی به قدرت رسید و تلاش کرد تا امپراتوری را گسترش و استحکام بخشد. مانیشتوشو در سال ۲۲۵۵ پ.م. درگذشت و جای خود را به فرزند خود نارام-سین داد. نارام-سین چهارمین و آخرین امپراتور اکدی بود که با شورش‌های فراوان و حملات خارجی مواجه شد. نارام-سین در سال ۲۲۱۸ پ.م. توسط قبایل گوتی که از کوه‌های زاگرس حمله آورده بودند، شکست خورد و کُشته شد. با مرگ نارام-سین، امپراتوری اکد به پایان رسید و منطقه به دوران تاریک و آشفته‌ای رفت.
