برخورداری از شهامت، صراحت و دقت در جهت حفظ مواضع و نقطه نظرها در مشاجره ها و مباحثه های اجتناب ناپذیر، بی آنکه اجازه دهیم تسلیم یا مشوش شویم، چاشنی زندگی روزمره ماست. خوانندگان کتابهایم می دانند که یکی از معیارهای راستین من برای سلامت ذهن، خودداری کردن از بحث و مجادله در مواقعی است که ضرورت مسلم ایجاب نمی کند. در واقع ما روزانه فقط مقدار محدودی نیروی روانی در اختیار داریم و شایسته است آن را سودمندانه و با رضایت کامل ذخیره کنیم. اما در موقع لزوم می توانیم با صرف کمترین نیرو، نهایت فایده را ببریم به شرط آنکه بتوانیم از مفاهیم و استدلال های کاملا” قابل فهم و قاطع استفاده کنیم تا بی چون و چرا بر مخاطب خود تأثیر بگذاریم.
من انسان های شریف و آبرومندی را دیده ام که بدرستی از محق بودن خویش اطمینان دارند اما فقط به علت آگاهی از ضعف بیانشان، به جای اینکه واکنشی نشان دهند منفعلانه اجازه می دهند مغلوب واقع شوند. چنین احساس ضعفی گاهی ناملایمات دیگری را نیز به همراه دارد؛ می تواند به عصبانیت و یا حتی خشم بینجامد. یکباره خونسردی خود را از دست می دهیم و یک مخالفت معمولی، به خصومت های بی ثمری کشیده می شود.
آیا بهتر نیست، حتی در صورت داشتن عقیده های کاملا” مخالف، بتوانیم با جملات مؤدبانه و سنجیده تبادل نظر کنیم؟ و بی توجه به اهمیت موضوع مورد نظر، کاملا” به اندیشه ها و بیان خود مسلط باشیم؟ به این منظور باید خود را عادت دهیم تا معنی دقیق واژه ها را دریابیم و مفهومشان را در قالب جمله های موجز و روشنی بیان کنیم که ارتباط معنوی کاملی دارند.
منبع: کتاب آموزش گفتار – تالفی: پل ژاگو