اگر شخصی نقطه خاصی در بدنش داشته باشد که فقط از این نقطه بتوان چشم زخم و آسیب به او رساند و یا فقط از یک طریق آسیب پذیر باشد، اصطلاحا” می گویند که این شخص پاشنه آشیل دارد. این اصطلاح در اصل به یکی از بزرگترین قهرمانان افسانه های یونانی، یعنی آشیل باز می گردد.
وقتی که آشیل به دنیا آمد، فیتس، الهه هایی که سرنوشت بشر را در دست داشتند، پیش بینی کردند که این کودک در جوانی خواهد مرد. بنابراین مادر آشیل، که می خواست سرنوشت پسرش را عوض کند، او را در آب رودخانه استیکس شسته و بدین وسیله او را در مقابل زخم های مهلک مصونیت بخشیده و روئین تن ساخت.
بدین ترتیب همه قسمت های بدن آشیل در مقابل هر نوع زخم و ضربتی روئین شده، البته به استثنای یک قسمت کوچک پاشنه پای او که مادرش در هنگام فرو بردن او در آب رودخانه، در دست نگاه داشته بود.
«آشیل» جوانی برومند و زیبا شد که در مسابقات گوی سبقت را از همه می ربود، و همه به دیدن او شوق و ذوق داشتند. عاقبت آشیل به عنوان یکی از بزرگترین جنگجویان یونان در جنگ تروا مشهور شد.
در مدت ده سال کشمکش، دختری را به نام بریزئیس اسیر کرد. ولی فرمانده لشکریان یونان، آگاممنون دختر را از او گرفت. آشیل سخت عصبانی شده و تصمیم گرفت که دیگر جنگ نکند. یونانی ها بدون قهرمان بزرگ خود ناتوان بودند. بنابراین آنها آشیل را تشویق کردند که سلاح و مردان جنگی خود را به دوست خود، پاتروکلوس، عاریه دهد.
لیکن پاتروکلوس بوسیله قهرمان جنگ، هکتور کشته شد و اسلحه او نیز به تصرف درآمد. سپس آشیل تصمیم به انتقام گرفت. او دوباره با آگاممنون دوست شد و زره بر تن کرد و سپری در دست گرفت و به میدان جنگ رفت و هکتور را کشت و برای انتقام بدن هکتور را کشان کشان به طرف قبر دوست مقتول خود برد.
سپس برادر هکتور، پاریس، تیری زهرآلود بطرف آشیل انداخته و اتفاقا” آن تیر در پاشنه ی پای آشیل نشست، یعنی همان قسمتی که در آب رودخانه وارد نشده بود، و عاقبت آشیل قهرمان با این زخم تیر، به هلاکت رسید.
منبع: کتاب به من بگو چرا – جلد 1
