بنظر ما آدم خواری یا خوردن گوشت انسان کار وحشتناکی است که حتی نمی توان درباره آن فکر کرد. با وجود این، این کار رسم و عادتی بوده که بین بعضی از مردم وجود داشته و ممکن است که هنوز هم در میان بعضی از طوایف بدوی وجود داشته باشد.
اولین چیزی که باید بدانیم آن است که آدم خواران گوشت انسان را به این جهت که آنرا دوست داشته باشند، نمی خوردند، بلکه آنها گوشت انسان را از نظر آداب و مراسمشان می خوردند.
برای مثال، در زمانهای خیلی گذشته در هند غربی، بعضی از مردم از نظر رعایت سنت و رسم مذهبی والدین خود را می خوردند زیرا این نشانه احترام و افتخاری نسبت به والدین بشمار می رفت!
خیلی از طوایف بدوی معتقدند که انسان روح هر چیزی را که می خورد بدست می آورد. مثلا” اگر شیری را بخورد، شیردل خواهد شد؛ اگر آهویی را بخورد خواهد توانست تند بدود؛ اگر روباهی را بخورد، مکار و حیله گر خواهد شد. بنابراین هر چه احترام این مردم نسبت به پدرانشان بیشتر می شد اشتیاق بیشتری نسبت به خوردن آنها پیدا می کردند.
در بین برخی دیگر از مردم بدوی، رسم بود که فقط جنایتکاری را که محکوم به اعدام می شد بخورند، نه شخصی را که در اثر مرگ طبیعی مرده بود. علت این کار آن بود که معتقد بودند که شخص جانی برخلاف دستور خدایان عمل کرده است. بنابراین می بایست که برای خدایان قربانی شود تا رضایت آنها جلب شود و چون خوردن و چشیدن قربانی های خدایان کاری متداول شده بود بنابراین اگر این قربانی حتی یک انسان هم بود، از گوشت او می چشیدند.
کلمه ی کانیبال یا آدمخوار از کلمه «کانیبا» یا «کاریب» که نام قبیله ای سرخ پوست در غرب بوده آمده که در آنجا اسپانیایی ها اولین کسانی بودند که مشاهده کرده اند که آنها گوشت انسان می خورند. بعضی از بومیان یا سرخ پوستان اولیه آمریکای شمالی نیز به عنوان انجام پاره ای از مراسم مذهبی خود، به آدمخواری مبادرت می کردند.
هیچکس بخوبی نمی داند که در حال حاضر چند طایفه آدم خوار در جهان وجود دارد. بعضی از مردم فکر می کنند که سنت آدمخواری دیگر وجود ندارد، در حالی که برخی دیگر عقیده دارند که هنوز هم در بعضی جاها مثل گینه نو، بومیان آدمخوار وجود دارند.
منبع: کتاب به من بگو چرا – جلد 1
