معمولا” زندان را جایی می دانیم که مردان و زنانی که قانون شکنی کرده اند در آنجا محبوس می گردند. ولی این یک پدیده تازه ای در تاریخ زندان می باشد.
قرنها قبل، نجبا و اشخاصی عالی مقام غالبا” اسیر شده و به منظور انتقام جویی زندانی می گشتند یا به قصد پول گرفتن و معامله در زندان نگهداری می شدند. در قرن نوزدهم بود که زندان ها را برای تنبیه و تربیت قانون شکنان بکار بردند.
زندان ها قبل از آن تاریخ مکان هایی بودند که متهمان به قانون شکنی را تا شروع محاکمه در آنجا نگهداری می کردند. پس از آنکه زندانیان محاکمه می شدند، حکم دادگاه بلافاصله عملی می گردید. آنها محکوم به ماندن طولانی در زندان نمی شدند زیرا آنها که گناهکار اعلام می گشتند به قتل می رسیدند، شلاق می خوردند، یا اینکه تنبیهات بدنی دیگری درباره آنها اعمال و یا اینکه جریمه می شدند.
اما رفته رفته مردم متوجه شدند که این تنبیهات ظالمانه از جنایات جلوگیری نمی کند، بدین جهت در انگلستان و بعضی از کشورهایی، مکانهایی به اسم «خانه های کار اجباری» یا «خانه های اصلاح» پس از سال 1550 تأسیس شد.
در این مکان ها، گدایان، فراریان از خانواده، بدهکاران، گناهکارانی که جرایم کوچکتری داشتند زندانی می شدند. در این خانه های کار اجباری به هنگام احتیاج جنایتکاران بزرگ را نیز زندانی می کردند. وجود این مکان برای نگهداری طولانی زندانیان جای امنی نبود و ناچار شروع به ساختمان زندان هایی کردند که دارای امنیت بیشتری بود.
اما اغلب این زندانها جای مناسبی برای نگهداری انسان نبودند، چه بسیار کثیف و فاقد روشنایی و کاملا” سرد بودند. غذاها بد و رفتار با آنها خشونت آمیز بود. زندانی ها را رویهم می انداختند. بدون آنکه توجه کنند پیر یا جوان هستند یا اینکه جرم آنها کوچک است یا گناه بزرگی مرتکب شده باشند. هیچ برنامه برای کار یا آموزش وجود نداشت و زندانیان بیکار می نشستند و وقت کشی می کردند.
در اواخر قرن هجدهم، مردم فشار آورده و خواستار شدند که برای بهبود وضع، روش تازه ای برای مراقبت و توجه از زندانیان بوجود آید. با گذشت زمان زندانها بطور قابل ملاحظه ای بهبود پیدا کردند و امروزه تعداد بیشتری از مردم عقیده دارند که زندان بایستی به ساکنان خود کمک کند تا در اعمال و رفتار خود تجدید نظر نمایند.
برنامه های طولانی آموزش برای آنها وجود دارد، همانطور که کمکهای پزشکی و بهداشتی درباره ی آنها اعمال می شود، و دارای فعالیت های تفریحی و مدرسه ای نیز هستند.
منبع: کتاب به من بگو چرا – جلد 6