سحابی یا ستاره ی ابرمانند چیست؟
اگر شما تصویر سحابی را در کتابها دیده باشید، به صورت ابرهای مارپیچ بزرگ و گرداب مانندی می باشد. انتظار این را نداشته باشید که در آسمان هم به همان شکل آن را بیابید. اغلب این سحابی ها به قدری کم رنگ هستند که آنها را بدون تلسکوپ نمی توان دید. کلمه ی سحابی یا نبولا کلمه ی لاتینی برای باران نیز می باشد و آنهم به این دلیل است که وقتی دفعه ی اول، آنها را با تلسکوپ می بینیم به این صورت دیده می شوند.
دو نوع عمده ی سحاب وجود دارد: شیری «مربوط به کهکشان» و فوق شیری. نوع اول آن است که در راه شیری کهکشان می بینیم و ترکیب شده است از گاز و گرد و غبار. نوع دوم سحابهایی هستند که در خارج کهکشان ما وجود دارند. این دسته از سحابها بیشتر از ستارگان تشکیل شده اند.
تعداد نوع اول، کمتر از دو هزار تا هستند و این می رساند که اغلب سحاب های آشنا برای انسان در خارج کهکشان هستند. ولی آنها چندتا هستند؟ تا آنجا که می دانیم در ماوراء راه شیری امکان دارد میلیون ها از این نوع سحابها وجود داشته باشد.
سحاب های نوع دوم را گاهی اوقات جزایر کهکشانی می نامند. اگر کسی به کهکشان ما بنگرد آنرا بخوبی به شکل سحاب خواهد دید!
سحابهای نوع دوم، اشکال مختلفی دارند. بعضی نامنظم و بیضی شکل هستند، ولی تعداد زیادی از آنها به شکل مارپیچ می باشند. نوع مارپیچی، مثل کهکشان ما، از تعداد زیادی ستاره، ابرهای بزرگ گازی و قطعات وسیع گرد و غبار تشکیل شده است. این سحابها معمولا” دارای هسته ای در مرکز خود هستند و از آن بازوهایی به شکل مارپیچ خارج شده است.
سحاب مارپیچی به نام آندرومدا نزدیکترین و بزرگترین و نورانی ترین سحاب نزدیک به زمین است که بشر آن را شناخته است. نور این سحاب 1500000000 برابر خورشید ما می باشد!
منبع: کتاب به من بگو چرا – جلد 7