مدت هزاران سال بشر به آسمان نگریسته و ستارگان ساقط را دیده و تعجب کرده است که اینها چیستند و از کجا می آیند؟ زمانی مردم معتقد بودند که آنها از دنیای دیگری می آیند. امروزه ما می دانیم، که آنها ستاره نیستند و اجسامی هستند که آنها را شهاب می نامیم.
شهابها اجسام جامد کوچکی هستند که در فضا حرکت می نمایند و حتی ممکن است از جو زمین نیز عبور کنند. وقتی شهابها به جو زمین می رسند، ما آنها را به چشم می بینیم، زیرا نور آنها بسیار زیاد است. این نور به دلیل حرارتیست که از اصطلاک هوا با سطح آنها تولید می شود.
شگفت آنکه، شهاب ها اغلب به قدری کوچک هستند که گاهی به اندازه سر سنجاق می باشند و فقط شهابهای استثنایی به وزن چند تن می رسند. اکثر این شهاب ها همین که از جو زمین عبور می کنند، به واسطه حرارت حاصله، بکلی می سوزند و از بین می روند. فقط قطعات بزرگتر شهابها تا به حال به زمین رسیده اند.
دانشمندان معتقدند که هزاران شهاب در روز و شب به زمین سقوط می کنند، ولی چون بیشتر سطح زمین را آب فرا گرفته است، آنها معمولا” به اقیانوس ها و دریاها سقوط می کنند.
شهاب ها ممکن است به صورت تک در آسمان ظاهر شوند و عملا” به هر جهتی حرکت نمایند. ولی اغلب به صورت گروهی مرکب از هزاران شهاب ظاهر می شوند و در حینی که زمین در مدار خود به دور خورشید می گردد، ممکن است به توده ای از این شهابها نزدیک شود. آنگاه در اثر برخورد به لایه ی فوقانی جو داغ می شوند و آن وقت است که ما ناظر بارانی از شهاب خواهیم بود.
شهابها از کجا می آیند؟
امروزه منجمین عقیده دارند که شهابها تکه های خرد شده ستاره های دنباله دار هستند. وقتی یک ستاره دنباله دار خرد می شود، میلیون ها تکه ی آن به صورت شهاب در فضا به حرکت خود ادامه می دهند. این گروه شهابها دارای مدار منظمی هستند و معمولا” در هر 33 سال یک مرتبه از جو زمین می گذرند.
وقتی قطعه شهابی به زمین می رسد، آن را سنگ آسمانی می نامند و این سنگ به دلیل قوه ی جاذبه ی زمین سقوط کرده است. مدتها قبل، در عهد رومی ها در سال 467 قبل از مسیح، یک سنگ آسمانی به زمین سقوط کرد و سقوط آن به قدری حادثه مهمی به شمار می رفت که آن حادثه به وسیله ی تاریخ نویسان رومی ثبت گردید.
منبع: کتاب به من بگو چرا – جلد 7
