مارچوبه از زمان یونانی ها و رومی ها به عنوان یکی از بهترین سبزی های میز غذا مورد توجه بوده است. نکته ی عجیب اینجاست که این گیاه هنوز هم، بطور وحشی در سواحل اروپا و سایر نقاط شنی می روید.
مارچوبه ی وحشی در حقیقت در استپ های روسیه آنقدر فراوان می روید که حتی گله های گاو را روی آنها می چرانند.
از 150 نوع مارچوبه که در کشورهای معتدله و استوایی پخش گردیده، انواع زیادی تنها برای مقاصد تزئینی کاشته می شوند.
چیز قابل توجه درباره مارچوبه آن است که این گیاه هم جوانه های نازک و لطیفی را که ما می خوریم و هم سبزی سرخس مانند را که برای تزئین بکار می بریم، هر دو را تولید می کند.
مارچوبه خوراکی را هنگامی که برگهای آن هنوز در حالت غنچه بوده و جوانه آن کمتر از ده اینچ بلندی دارد قطع کرده و به مصرف می رسانند.
مارچوبه از خانواده گل سوسن است و انواع زیادی دارد. اگر مارچوبه را به حال خود بگذاریم آنقدر رشد می کند که بلندی بوته آن به بیش از دو پا رسیده و شاخه های گسترده ای پیدا می کند که بار آن ابتدا گلهای ریز سفید درخشان و سپس میوه ای حبه ای به شکل توت فرنگی است.
هنگامی که محصول جمع آوری می شود مقداری کنسرو گردیده و مقداری هم تازه و به صورت خوشه با عجله به بازارهای فروش عرضه می گردد.
در اروپا مارچوبه غالبا” به صورت خشک شده است که می توان آنرا در زمستان هم مصرف نمود.
اگر چه مارچوبه لذیذ و خوشمزه است که می توان از آن برای تهیه سوپ یا سالاد استفاده کرد ولی دارای ارزش غذایی بسیار کمی است زیرا محتوی مقدار زیادی آب می باشد.
مارچوبه را می توان به وسیله ی دانه یا ریشه آن که در زمین نسبتا” پست کاشته می شود، رویانید. خاک باید عمیق، پر قوت و شنی باشد.
اگر این نبات را قبل از بریدن به مدت سه سال متوالی بگذارند بروید، برای مدتی بیش از 9 سال هر ساله مقداری محصول خواهد داد ولی هر سال باید به خاک آن کود داده شود تا بازده خوبی تأمین نماید.
منبع: کتاب به من بگو چرا – جلد 1
