اعمال قلمرو فیزیکی را تنها از طریق کاربرد لغات می توان توصیف کرد، ولی کلمات براستی نمی توانند چگونگی مدی تیشن را توصیف و تبیین نمایند. مدی تیشن واقعی، چنان که می فهمیم، عبارت از بودن کامل در زمان حال است، بودن در ورای گذشته و آینده.
آیا تاکنون کنار آتشی که در پیک نیک روشن می کنند با دوستان خود نشسته و مشغول صحبت های خودمانی شده اید؟ شاید متوجه شده باشید که ناگهان در یک لحظه تمام صحبت ها متوقف می شود، و سکوتی آرام بخش حکم فرما می شود. همین که به شعله ها خیره شوید، ذهن شما به این سو و آن سو می رود چنان که گوئی هم مقید و هم در عین حال آزاد است، این کیفیت به واسطه منظره جذاب شعله های رقصان و مشتعل که در برابر شما است ایجاد می گردد. در این لحظه، ذهن منطقی آسوده شده و به وضعیتی خلاق درمی آید که حاصل آن افکار و گفتگوهای جدید می باشد. لیکن در طی برخی مدی تیشن ها ممکن است، به حالت تمرکز واقعی فرو روید، که ذهن شما در این حالت متضمن هیچ گونه فکر آگاهانه ای نیست.
آن چه را که ما قلمرو فیزیکی می نامیم، واقعیت زندگی روزمره ی ماست، که برای بقای خود به مفاهیم گذشته و آینده وابسته است. مکانی که در آن قرار گرفته ایم گذشته ما را تشکیل می دهد و نفس بعدی، آینده ما است. مدی تیشن، کنکاشی است برای دست یافتن به زمان حال درونی و ابدی ما.
ما اعتقاد داریم، مدی تیشن فضائی است که در آن موقتا” از مرزهای ذهن فراتر می رویم. ذهن، فقط یک رایانه ی گوشتی است که هر گاه در قلمرو فیزیکی باشیم وسیله ی مفیدی برای روح ما است.
ما چیزی بسیار بیشتر از این ذهن و مغز فیزیکی هستیم. ما این حقیقت را فراموش می کنیم (آیا ما فراموش می کنیم یا ذهن ما است که فراموش می کند؟) و به صورت برده ای در اختیار رایانه ی فیزیکی قرار می گیریم، یعنی اندیشیدن، وضعیت ما چنین است. ذهن البته هر از گاهی لازم و مفید می باشد لیکن ضمن مدی تیشن، هدف این است که ذهن استراحت کند، در حالی که هنوز از آن قسمت از وجود خود کاملا” آگاهی داریم که در معنای مجازی بزرگتر از ذهن ما است، در ورای آن چیزهائی است که ذهن بدان ها می پردازد. این کاری است مشکل، زیرا ذهن مستبدی است فاسد و خودخواه که کار کنترل را به سادگی واگذار نمی کند. باید به نیرنگ متوصل شویم و مرخصش کنیم.
منبع: کتاب حرکات انرژی زا – آرام
