حاجت به ذکر نیست که آنچه سالیان پیش آغاز گردید با شکل کنونی آن ممکن است اختلاف زیادی داشته باشد و هیچ مثلی برای این موضوع بهتر از کاریکاتور نیست.
کلمه کاریکاتور را در آغاز نقاشان دوره رنسانس ایتالیا بکار می بردند و همان را هنوز تا به امروز هنرمندان بکار می برند. موضوع کاریکاتور در واقع طرح بدوی هر اثری با اندازه های حقیقی آن می باشد که سطح بزرگی را مثل نقاشی دیوار، پرده های نقاشی، یا شیشه های رنگی پنجره ها را می پوشاند.
همینکه روزنامه ها و مجلات شروع کردند که اخبار و عقاید و سرمقاله ها را با تصاویر مجسم کنند و یا اینکه برای تفریح اشکال تصوری بکشند، این گونه نقاشی ها را کارتون یا کاریکاتور نامیدند!
در ایام قبل از پیدایش روزنامه، کاریکاتوریست های مشهوری مانند هوگارت، گویا ودومیر و رولاندسون یک سلسله ترسیمات و اشکال برای تشریح یک موضوع درست کردند. این ترسیمات اغلب حوادثی را که برای یک شخص اتفاق می افتاد تصویر می کرد و همان ها پایه های کارتونها و نوارهای کمیک امروزی به شمار می آید.
در قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم تعدادی مجله بودند که مندرجات آنها منحصرا” به کاریکاتور یا کارتون اختصاص داشت. مجلات شاریوری در پاریس، پانچ در لندن و لایف و جاج در امریکا از این قبیل می باشد. هنگامی که اغلب روزنامه ها و مجلات امریکایی شروع به استفاده مرتب از کارتون کردند، مجلات فکاهی جذابیت خود را از دست دادند و بسیاری از آنها دیگر منتشر نشدند.
اولین سلسله قصه های مضحک در اوایل سال 1900 بوجود آمد. ریچارد اوتکالت نقاش که مجموعه ی باستربراون را تصنیف کرد، داستان مضحک خود را در سال 1902 انتشار داد. این داستانها بقدری متداول شد که کودکان در سراسر کشور می کوشیدند شبیه به باستربراون لباس بپوشند.
سلسله قصه های مضحک دیگر به این شکل به اسم تربیت پدر بود. این قصه ها در سال 1912 منتشر شد و از آن هنگام به بیش از 27 زبان ترجمه شده و در 71 کشور منتشر گشته است!
منبع: کتاب به من چرا – جلد 6
