در یازدهم ژوئن سال 1986 ، خلبان « مارتین کایدین » و خدمه پرواز او از برمودا به طرف پایگاه دریایی جکسون ویل در فلوریدا پرواز می کردند . آنان مجهز به ادوات ناوبری پیشرفته بودند و هواپیما از طریق ماهواره به تصاویر منطقه پرواز دسترسی داشت .
آن روز هوا صاف و روشن بود و هیچ اثری از شرایط آب و هوایی نامساعد به چشم نمی خورد . کایدین بدون هیچ گونه هشدار قبلی ، قدرت مشاهده بخش بیرونی بال چپ خود را از دست داد . و سپس همین مسئله در مورد بال راست نیز اتفاق افتاد . بر اساس اطلاعات حاصل از دستگاه ها ، هیچ مه یا غباری نمی توانست در منطقه وجود داشته باشد . آسمان آبی در پیرامون هواپیما به رنگ زرد در آمد و سپس آنها وارد پدیده ای شدند که بعدها از آن به عنوان « مه ـ برف کور کننده زرد کرمی » یاد کردند . ادوات درست کار نمی کردند و به گفته کایدین تحت آن شرایط « دو میلیون دلار تجهیزات هوانوردی به مفت هم نیرزیدند . »
او توانست در بالای هواپیما یک سوراخ تونل مانند را مشاهده کند که از میان آن می شد آسمان آبی را دید . روزنه دیگری نیز در پایین به سوی دریا وجود داشت . خدمه آرامش خود را حفظ کردند و به مدت 4 ساعت تحت چنین شرایطی به هدایت هواپیما ادامه دادند . زمانی که آنان بالاخره بار دیگر به هوای صاف و عادی رسیدند ، برای بررسی عامل بروز مشکل پشت سر خود را مشاهده کردند ولی تا چشم کار می کرد چیزی جزآسمان صاف وجود نداشت . دستگاه های ناوبری بار دیگر به کار افتادند و هواپیما بی هیچ حادثه ای فرود آمد.
(برای یادگیری رایگان متافیزیک، به یوتیوب اسرار ماوراء رجوع کنید.)