در سالهای دور، قبل از پیشرفت علم و دانش پزشکی بصورت امروز، گرفتن خون به عنوان تنها راه جلوگیری و معالجه بیماری ها تصور می شد. اگر شما به هر طریقی می توانستید مقداری از خون بد مریض را بگیرید می گفتند که حتما” او بهبود می یابد!
در واقع زالو نه تنها نام یک نوع کرم مکنده خون بود که اطباء از آن استفاده می کردند، بلکه اسم یک دکتر نیز بود. در اوایل قرن نوزدهم، زالو به حدی مورد استفاده و توجه پزشکان بوده که بعضی از مردم به کار پرورش آنها پرداخته بودند. در بعضی از کشورها فصول خاصی را برای صید و گرفتن زالوها در نظر گرفته بودند.
اما امروزه از زالوها بندرت در اروپا و آمریکا استفاده می شود، اگر چه هنوز در بعضی از کشورهای شرقی این سنت ادامه دارد. علت ارزشمند بودن کار زالوها در پزشکی به خاطر ترشح ماده ی بخصوصی از غدد بزاقی آنهاست. این ماده هیرودین نامیده شده و از انعقاد خون جلوگیری می کند و به همین منظور در پاره ای موارد ضمن اعمال جراحی از آن استفاده می شود.
زالوها شبیه کرمهای خاکی هستند. اغلب آنها تخت و به رنگهای سیاه، سبز و قهوه ای دیده می شوند. از نظر اندازه متفاوت بوده و از 5/2 سانتیمتر تا 3 پا بالغ می شوند. اغلب آنها در آب های تازه زندگی می کنند، اما بعضی از آنها، بخصوص انواع بزرگتر در دریا بسر می برند. تعداد کمی از زالوها در خشکی هستند. در سر زالو یک دهان مکنده است که دارای دندانهای اره مانندی می باشد.
زالوها به خاطر فقط مکیدن خون جلب توجه نکرده اند. ولی آنهایی که خون می مکند هرگز سیر نمی شوند! به جز یک نوع از زالوها، که نیش می زند، بقیه بدون درد هستند.
در واقع، گاهی اوقات تنها راه تشخیص وجود یک زالو روی بدن، موقعی است که خونریزی بعد از افتادن زالو ادامه پیدا می کند. به عبارت دیگر خونریزی بند نمی آید. زالوها سمی نیستند، اما مواردی مشاهده شده که افراد مریض و یا مجروح در جنگلها که کمکی برای آنها نرسیده از فرط خونریزی مرده اند!
منبع: کتاب به من بگو چرا – جلد 8
