هنگامیکه ستاره شناسان کلمه «فضای لایتناهی» را بکار می برند، منظور آنها فضا و کلیه اجرام سماوی می باشد که در آن وجود دارند، در حقیقت برای فکر و تصور بشر هنوز درک این دستگاه آفرینش غیرممکن است.
برای اینکه بهتر بتوانید درباره این موضوع تصوری داشته باشید، هر سال نوری معادل تقریبی شش بیلیون میل است. کهکشان ما در حدود یکصد هزار سال نوری طول دارد. میلیون ها کهکشان دیگر وجود دارند و یکی از آنها که به ما نزدیکتر است تقریبا” به فاصله 2000000 سال نوری قرار گرفته است.
دورترین کهکشان ها بیلیون ها سال نوری از ما دور هستند و همه اینها که گفته شد تنها قسمتی از فضای لایتناهی است که ما درباره آن اطلاعاتی داریم. بنابراین ممکن است مجهولات زیادتری باشد که هنوز کشف نشده باشند.
در حقیقت ستاره شناسان معتقدند که آن اندازه از فضای لایتناهی که با هر نوع وسایلی قابل رؤیت می باشد، فقط قسمتی از تمامی فضای لایتناهی است. در اینجا پرسشی پیش می آید که آیا پس تمامی آن یعنی فضای لایتناهی، به چه میزان و اندازه است؟
هنگامی که ستاره شناسان سعی می کنند که پاسخ چنین پرسشی را بدهند، با طبیعت و ماهیت خود فضا سر و کار پیدا می نماید. طبق فرضیه موجود، فضا بصورت یک منحنی می باشد بدین معنی که شما هیچوقت نمی توانید از فضا خارج شوید زیرا مسیر شما پیوسته منحنی بوده بنابراین به همان نقطه ای که حرکت کرده اید، مجددا” بر خواهید گشت.
برای مثال، هنگامی که هواپیمایی از نیویورک به سمت سانفرانسیسکو به پرواز در می آید، در حقیقت در یک خط مستقیم پرواز نمی کند. زیرا زمین منحنی است و اگر هواپیما در یک خط مستقیم پرواز می کرد، در ساعتی که می بایست در سانفرانسیسکو باشد چندین هزار میل در هوا پرواز کرده بود.
بنابراین در پرواز نیویورک به سانفرانسیسکو، هواپیما پیوسته یک مسیر منحنی را دنبال می کند و اگر هواپیما به پرواز خود در همین مسیر ادامه دهد بالاخره به همان نقطه مبدأ یعنی نیویورک مراجعت خواهد کرد. ستاره شناسان معتقدند که منحنی های فضایی بشکل خاصی قرار گرفته و بسادگی منحنی زمین نمی باشند.
تصویری از آن را نمی توان روی کاغذ ترسیم نموده و یا نمونه ای از آنرا نمی توان تهیه کرد، ولی می توان با بکار بردن مسایل پیچیده ریاضی آنرا ترسیم کرد.
منبع: کتاب به من بگو چرا – جلد 1
