مارماهی «کانگر» و «موری» و خانواده ی آنها بیشتر در آبهای شور و گرم دور از ساحل زندگی می کنند. بعضی از آنها بیش از حد رشد می کنند. یک مارماهی صید شده از نوع کانگر وزنی حدود 160 پوند و طولی برابر با 9 پا داشته است. اگر چه بیشتر مارماهی های موری بیش از 2 الی 3 پا طول ندارند، ولی ممکن است طول بعضی از آنها به 10 پا هم برسد.
اکثر مردم مارماهی موری را خطرناک می دانند. آنها در بین صخره ها و توده های دریایی مرجانی زندگی کرده و خود را در حفره ها و شکافها پنهان می سازند. هنگامی که احساس گرسنگی می کنند با سرعت به بیرون پریده و هر طعمه ای را که در نزدیکشان باشد شکار می کنند. این گونه مارماهی ها آرواره های بسیار نیرومند و دندانهای بسیار تیزی دارند.
رومی های باستان مارماهی های موری را می شناختند و نیش آنها را زهرآگین می پنداشتند. اما کسانی که هدف نیش این مارماهی ها قرار گرفته اند هیچگونه آثاری از زهر بروز نداده اند. با این وجود، مارماهی های موری می توانند تحت شرایط خاصی حمله وحشیانه ای به انسان بکنند.
در واقع مارماهی های خطرناک، مارماهی نیستند. مارماهی الکتریسیته دار که با ماهی کپور، گربه ماهی و ماهی گول در یک رده قرار می گیرد، فقط در آمریکای جنوبی یافت شده و تقریبا” چهار پنجم از بدنش شامل اندامهای اکتریسیته دار می باشد. در این اندامها، ماهیچه های مخصوص دارای سلولهای الکتریکی می باشند. وقتی مزاحمی برای مارماهی پیدا شود، او می تواند با تولید کردن جریان الکتریکی بسیار قوی، شوک سنگینی به طرف مقابل وارد آورد.
منبع: کتاب به من بگو چرا – جلد 8