بسیاری از حیوانات که امروزه در زمین زندگی می کنند از حیوانات بسیار بزرگتری بوجود آمده اند که در قدیم می زیستند.
اما در این میان، اسب برخلاف همه ی آنها بوده است. زیرا نخستین جد شناخته شده ی اسب حیوانی بوده به کوچکی یک گربه که در روزگار بسیار قدیم می زیسته است. هر یک از پاهای جلوی این حیوان چهار پنجه داشت و پاهای عقبش هم هر یک دارای سه پنجه بود. آن را ائوهیپوس می خوانند.
سنگواره ی این حیوان در بسیاری از نقاط جهان از جمله در نیومکسیکو و ایالت وایومینگ (در امریکا) پیدا شده است.
جد بعدی اسب اندکی بزرگتر بود و فقط یکی از پنجه های هر پایش را روی زمین می گذاشت. اما پنجه های دیگر کمی عقب تر در کنار پنجه ی اصلیش قرار داشتند.
با یک پنجه اسب بهتر می توانست راه برود و به مرور زمان که این پنجه رشد یافت، راه رفتنش سریعتر شد. بر اثر این رشد، اسب توانست بهتر از چنگ دشمنان خود بگریزد و به زندگی خود ادامه دهد.
اکنون پای اسب رشد کامل همان یک پنجه است که سم نیز ناخن آن به شمار می رود. ناخنی که اکنون این همه بزرگ شده است.
در زمانهای ماقبل تاریخ، اسب در آسیا، افریقای شمالی، اروپا و امریکای جنوبی بسیار یافت می شد. اما هزاران سال است که نوع امریکایی اسب از میان رفته است. اسبی که اکنون در امریکا زندگی می کند از نژاد اسب اروپایی است که نخست اسپانیایی ها و بعد هم استعمارگران در این سرزمین به همراه خود آوردند.
تقریبا” این مطلب مسلم گردیده که کشورهای متمدن آسیای صغیر و کرانه های دریای مدیترانه، اسب را از شرق به کشورهای خود آورده اند.
حدود 3 هزار سال پیش از میلاد، اسب برای نخستین بار در بابل قدم گذارد.
در مصر حدود 1675 سال پیش از میلاد اسب را وارد کردند. گویا این اسب را قبایل کوچ نشین آسیای مرکزی اهلی کرده بودند.
مردم ماقبل تاریخ، مدتها پیش از آنکه بدانند اسب به کار سواری می آید فقط گوشت آن را می خوردند. نخستین تصاویر و کنده کاری هایی که از اسب به یادگار مانده، به مردم غارنشین اروپایی تعلق دارد و از 15 هزار سال پیش باقی مانده است.
اگر راستش را بخواهید اکنون در مغولستان و ترکستان چین، آخرین نژاد اسب وحشی را می توان یافت. آن را اسب پرژوالسکی می خوانند. زیرا آن را شخصی به همین نام به سال 1870 کشف کرد.
برخی معتقدند که اسبهای کنونی همه از نسل اسب پرژوالسکی هستند.
منبع: کتاب به من بگو چرا – جلد 3
