برخی همین که یک وعده غذایشان دیر می شود، زود برآشفته و پریشان می شوند. اینان اگر قرار باشد مثلا” تا دوازده ساعت چیزی نخورند، براستی با تمام وجود زجر خواهند کشید.
نقطه ی مقابل این افراد کسانی هستند که براحتی روزه می گیرند، و ساعت های طولانی بی غذایی را تحمل می کنند.
می گویند: کسانی در تحمل بی غذایی رکوردهایی در جهان پدید آورده اند.
مثلا” می گویند: زنی در افریقا به مدت 102 روز بدون غذا و تنها با نوشیدن آب و آب سودا، خود را زنده نگاه داشت.
موجودات زنده از این لحاظ که بتوانند بی غذا زنده بمانند، بسیار با هم متفاوتند. مثلا” کنه، حشره ای که بر روی اندام حیوانات زندگی می کند، می تواند تا یک سال بدون غذا زنده بماند. حیوانات خونگرم، بسیار سریع ذخیره ی غذایی موجود در بدن خود را مصرف و تمام می کنند.
در حقیقت، هرچه حیوان جثه ی کوچکتر و فعالیت بیشتری داشته باشد، ذخیره ی غذایی خود را سریع تر تمام می کند. از همین روست که می بینیم یک پرنده ی کوچک فقط تا 5 روز می تواند گرسنگی را تحمل کند و نمیرد؛ ولی سگ تقریبا” تا 20 روز. بطور کلی می توان گفت، یک حیوان خونگرم هنگامی می میرد که حدود نیمی از وزن معمولی خود را از دست داده باشد.
وزن امری بسیار مهم است. بشر و دیگر موجودات در پرتو یک تعادل سوخت و سازی (یا به اصطلاح «متابولیک»)، به زندگی خود ادامه می دهند.
بنابراین هرگاه وزن انسان به حد معینی برسد، بدن خودبخود آن را برای خویشتن ثابت نگاه می دارد. تنظیم وزن بدن در ارتباط با عواملی چون گرسنگی، تشنگی و اشتها انجام می یابد.
هنگامی که مواد غذایی در خون رو به کاهش نهند، این رویداد در «مرکز گرسنگی» که جایی در مغز است، یادداشت می شود. آنگاه در چنین حالی است که به شما احساس گرسنگی دست می دهد، و بدن بی اختیار فریاد برمی آورد که به سوخت (یعنی غذا) نیاز دارد.
منبع: کتاب به من بگو چرا – جلد 5