امروزه در سراسر دنیا، هر کجا که شهرهای بزرگ وجود دارند، ساختمانهای بزرگ و بلندی نیز یافت می شود. اینگونه بناها را معمولا” آسمانخراش می نامند.
هیچ دلیل خاصی برای نامیدن یک ساختمان به اسم آسمانخراش وجود ندارد. این فقط نامی است که به ساختمان های بلند داده ایم. در حقیقت، در انجیل آمده است که عمارتی چنان بلند ساخته شد که هیچ سیلابی نتوانست آنرا فرا گیرد. البته، این موضوع، مربوط به برج بابل بوده است.
در قرون وسطی مردمی که در شهرهای شمالی اروپا زندگی می کردند شروع به ساختن کلیساهای بلندی نمودند. صاحبان و سازندگان ساختمانها یاد گرفتند که سنگها را بصورت قوسی برای زدن سقف بهم وصل نمایند. میله های بلندی هم به آن اضافه می شد که به این کلیساها ظاهر بلندتر و باشکوه تر بدهد. در مدت صد سال بعد از آن، این کلیساها به عنوان بزرگترین ساختمان های دنیا باقی ماندند. و دلیل آن این بود که کسی نتوانسته بود مصالحی بسازد یا روشی را کشف نماید که عمارات بلندتری بسازد.
در قرن نوزدهم، همین که شهرها پر جمعیت تر شد، ارزش زمین ها بالا رفت. برای ساختن دفاتر وقتی آسانسورهای هیدرولیکی اختراع شد این امکان بوجود آمد که مسافرین و بارها را تا ارتفاع یک ساختمان بیست طبقه بالا ببرند. ولی مسئله این بود که بتوان یک عمارت سنگی با چنین ارتفاعی ساخت. دیوارهای طبقه اول بایستی بیشتر از 7 پا ضخامت می داشتند تا بتوانند وزن ساختمان را تحمل نمایند. بنابراین مصالح دیگری بایستی درست می شد تا ساختمان آسمانخراش را ممکن سازد.
در همین موقع، 3 ساختمان بوجود آمد که آهن یا فولاد برای تحمل وزن سنگین آن بکار رفته بود. این سه، یکی کریستال پالاس در لندن، دوم برج ایفل در پاریس و پل بروکلن در نیویورک بود. مهندسین ساختمان شروع به ساختن عماراتی کردند که اسکلت فولادی داشتند. اولین آسمانخراش امریکا به نام بیمه شیکاگو بود که در سال 1883 ساختمان آن پایان یافت.
منبع: کتاب به من بگو چرا – جلد 6
