اگر در یک جزیره متروک گیر کنید و بخواهید چیزی را از یک نقطه به نقطه دیگر منتقل نمائید، چکار خواهید کرد؟ ناچار خودتان آن را حمل خواهید کرد!
در زمانهای اولیه عضلات انسانی تنها وسیله حمل اشیاء بود و انسان تنها جانور بارکش بشمار می رفت. بعدها انسان حیوانات مخصوصی را دست آموز و اهلی کرد و به آنها آموخت که بار ببرند و یا سواری دهند. گاو، خر، گاومیش، اسب و شتر توسط بشر اولیه در نقاط مختلف دنیا برای باربری به کار می رفتند.
ارابه های ته صاف و سورتمه برای کار کردن روی برف خیلی خوب بود، ولی در زمین های معمولی تعریفی نداشتند. به ناچار انسان شیوه کشش بوسیله غلتانیدن را بوجود آورد. این کار را بوسیله قطعات استوانه ای چوب انجام می دادند که در زیر ارابه قرار می دادند و آنرا به پیش می غلتاندند و با این کار حرکت ارابه آسانتر از کشیدن آن به روی زمین می شد.
ترتیب بکار بردن کنده چنین بود که چون ارابه به جلو می رفت طبیعتا” کنده را پس می زد. آنگاه کنده را با دست برداشته دوباره زیر ارابه می گذاشتند و بدین ترتیب آن را به جلو می بردند.
پس از مدتها، شخصی به فکر بریدن قطعاتی از ته کنده و سوراخ کردن مرکز آن افتاد. این چرخ بود که یکی از بزرگترین اختراعات محسوب می شد. وقتی دو چرخ را با یک رابط یا محور بهم وصل کردند محور را زیر تنه ارابه محکم بستند آنوقت انسان چهار چرخه ابتدایی و خشنی را ساخت. چرخ های چوبی خیلی سنگین و بدقواره بودند و فورا” فرسوده می شدند.
در مدت هزاران سال انسان چرخ را کم کم بهبود بخشید. با ساختن چرخ یا توپی جداگانه و با پره و دوره ی جدا، آنها را سبکتر و قابل تحرک تر ساخت. ضمنا” پره ها و دوره ی چرخها را از مس یا آهن ساخت تا عمر چرخ ها طولانی تر شود. آخرالامر انسان آموخت که چرخ های لاستیکی بسازد و دانشمندان با تجارب متمادی برای ساختن لاستیک های مصنوعی و بهبود بخشیدن آن کوشیدند.
منبع: کتاب به من بگو چرا – جلد 6
