بهمن عبارتست از سر خوردن یا لغزیدن توده ی بزرگی از برف یا یخ یا خاک تر و سنگ. بهمن خاک و سنگ یک نوع لغزندگی زمین است. این حادثه می تواند در نواحی بدون برف هم اتفاق بیفتد. دامنه های سراشیب کوهها به علت آب کاملا” خیس می شوند یا به علل دیگری ضعیف و سست می گردند. خاک دیگر روی یک چنین سرازیری قادر به ایستادن نبوده و بدین ترتیب بهمن خاکی شروع می شود.
این نوع بهمن معمولا” در فصل بهار، وقتی برف و یخ زمستانی آب می شود و زمین زیر خود را تر می سازد بیشتر اتفاق می افتد. این بهمن در جاهایی که رودخانه کناره های خود را شسته و فرسوده می کند، یا انسان در دامنه ی کوهپایه ها جاده ساخته و یا به استخراج معدن می پردازد رخ می دهد. این نوع لغزیدن زمین اغلب جلو دره ها را سد کرده و ایجاد دریاچه های بزرگ می نماید.
بهمن برفی هنگامی روی می دهد که برف دیگر روی سراشیبی کوه دوام نیاورده و به طرف پایین می لغزد. برفهای قدیمی با هم جمع شده و یخ زده غالبا” حتی در سراشیبی های خیلی تند، محکم باقی می مانند، اما برفهای تازه و نرم و گرد مانند به آسانی حتی در سراشیبی های ملایم ممکن است بلغزند. هنگامی که لغزش کوچکی در برف شروع گردید، غالبا” توده های بزرگتر زیرین را جابجا می کند و در حالی که بهمن به طرف پایین سرازیر می گردد، به حجم و قوه ی مخربه اش اضافه می شود. در جاهایی که برف در حالتی قرار گرفته است که به زحمت می تواند مانع لغزندگی خود شود، حتی یک صدا کافی است که باعث سرازیر شدن بهمن شود.
دلیل آن اینست که صدا باعث ارتعاشاتی می شود، که سبب سرازیر شدن برفهای لغزنده به سمت پایین می گردند. در کوههای آلپ، وقتی کوهنوردان در حال عبور از سراشیبی های خطرناک هستند، راهنمایان غالبا” تأکید می کنند که هر کس مطلقا” خاموش باشد، به منظور آنکه ارتعاش ممکن است سبب ایجاد بهمن شود.
منبع: کتاب به من بگو چرا – جلد 7
