حرفهای الفبا علایم صوتی هستند.
الفبای انگلیسی از الفبای رومی گرفته شده که 2500 سال از پیدایش آن می گذرد.
حروف بزرگ در زبان انگلیسی عینا همان حروفی است که در سنگ نوشته های رومی، در سه قرن پیش از میلاد، حک گردیده بود.
پیش از اختراع الفبا، بشر برای ثبت وقایع یا رساندن مطالب خود، از کشیدن تصویر استفاده می کرد. مثلا با تصویر چند بز کوهی این معنا را می فهماند که: «اینجا نخجیرگاه خوبی است».
تصویر نگاری که خود نوعی نوشتن بود به وسیله ی بابلیان، مصریان و چینی ها بسیار گسترش و تکامل یافت.
پس از مدتی، تصویر نگاری دستخوش تغییر شد. یعنی، بجای آنکه تصویر یا شکل دلالت بر همان چیزی بکند که شکل از آن اوست، دلالت بر معنایی می نمود که با آن شکل رابطه ای داشت.
مثلا شکل پا را می کشیدند و از آن معنای«راه رفتن» را منظور می داشتند.
این مرحله از نگارش تصور نگاری نام دارد.
اشکال این گونه نگارش آن بود که یک پیام را افراد مختلف به راههای گوناگونی، تعبیر می کردند و این عمل مردم را در تصویر خوانی، بسیار سرگردان می نمود.
از این رو، این شیوه نیز رفته رفته تغییر یافت. یعنی کم کم علایمی درست شد که نشان دهنده ی ترکیب صداها بود.
مثلا اگر به بازو «با» می گفتند، تصویر بازو دلالت بر هر چیزی می کرد که در تلفظش صدای «با» وجود داشت. مانند بابل.
بابلیان، مصریان و چینی ها بیش از این مرحله دیگر پیشرفتی نکردند.
مصریان در میان تصویر های خود، بیست و چهار علامت نیز گنجانده بودند که کار حروف مصمت(بیصدا) را می کردند. اما آنها نمی دانستند که این اختراعشان دارای چه ارزش مهمی بود.
حدود 3500 سال پیش مردمی که در ساحل شرقی دریای مدیترانه می زیستند، گام مهمی برای رسیدن به الفبای امروزی ما برداشتند.
آنها متوجه شدند که یک علامت را می توان برای صدایی معین در همه ی موارد بکار برد.
از اینرو، علایمی چند را درست کرده با به کار بردن آنها الفبایی را بوجود آوردند.
آنگاه عبریان و اندکی بعد فینیقیان استعمال این الفبا را توسعه بخشیدند.
فینیقیان الفبای خود را به یونان بردند.
سپس رومیان نیز الفبای یونانی را پذیرفته، پس از تغییر و اضافاتی چند آنرا به صورت الفبای لاتین، به مردم اروپای غربی، عرضه نمودند.
الفبایی که امروزه انگلیسی زبانان بکار می برند از الفبای لاتین، گرفته شده است.
منبع: کتاب به من بگو چرا – جلد 2
