تقریبا” چهل سال قبل، مهندسین متوجه شدند که اگر قرار باشد هواپیماها تندتر بروند یا بارهای سنگین حمل کنند، به یک موتور جدید احتیاج خواهند داشت. موتوری که سبک تر، کوچکتر و بسیار پر قدرت تر از موتورهای پیستونی باشد. پس به توربین احتیاج بود که حرارت را در درون خود ایجاد کند و مانند توربین های بخاری قبل، احتیاج به منبع جداگانه ای جهت تولید بخار نداشته باشد. این نیاز با اختراع توربین های گازی مرتفع گردید. قسمت های تشکیل دهنده ی توربین عبارتند از:
1 _ کمپرسور (دستگاه مخصوصی برای فشرده کردن هوا)
2 _ سیلندر (اتاق انفجار)
3 _ توربین (چرخ پره دار).
ابتدا کمپرسور هوای سرد را به داخل موتور کشیده و آن را متراکم می سازد. سپس این هوا در درون سیلندر به هوای داغ تبدیل می گردد. در مرحله نهایی هوای داغ پس از عبور از توربین باعث به کار افتادن ماشین آلاتی که به توربین متصلند، می گردد. همچنین مقداری از هوای داغ باقیمانده پس از عبور از درون آب سرد مجددا” به داخل کمپرسور باز می گردد و عمل اولیه تکرار می شود. توربین گازی دارای امتیازات زیادی بود، از جمله بدون لغزش و تکان حرکت می کرد، حرارت را در درون خودش ایجاد می نمود، احتیاج به بخش حرارت ده جداگانه ای نداشت.
از توربین های گازی در به راه انداختن لوکوموتیوها، کشتی ها و اتومبیل ها استفاده می شد. برای کشتی ها از توربین گازی به دو صورت می توان استفاده کرد.
1 _ برای به راه انداختن ژنراتورهای الکتریکی که، مولد قدرت برای موتورند.
2 _ برای به حرکت درآوردن مستقیم پروانه ها.
تا اواخر قرن 19 توربین های گازی در اتومبیل ها قابل استفاده نبودند. چون این توربین ها تعداد زیادی از حرارت را از درون اگزوز خارج می کردند و در نتیجه سوخت بیشتری مورد استفاده قرار می گرفت. با اختراع دستگاهی که می توانست مقداری از حرارت تلف شده را مجددا” مورد استفاده قرار دهد، این اشکال برطرف شد. نتیجتا” توربین های گازی با موفقیت در امر تولید کامیون های سنگین وزن و حتی ماشین های مسابقه به کار گرفته شدند.
منبع: دانستنی های نوجوانان جلد 9
