اگر همه زبانهای امروزی که در دنیا تکلم می شوند مورد تحقیق قرار گیرند به یک ریشه اصلی می رسند که همان زبان اجدادی نوع بشر است و تعداد زیادی زبان دیگر از آن منشعب شده است. این زبان اجدادی با همه زبانهایی که از آن بوجود آمده است به نام زبان اصلی یا خانوادگی نامیده می شود.
زبان انگلیسی را عضوی از زبان خانوادگی هند و اروپایی محسوب می دارند، زبان های دیگری که به این خانواده تعلق دارند، زبانهای فرانسه، ایتالیایی، آلمانی، نروژی و یونانی هستند.
در این زبان خانوادگی هند و اروپایی شاخه های مختلفی وجود دارد و انگلیسی عضو شاخه «توتونیک غربی» می باشد. در واقع زبان انگلیسی مربوط به قرن پنجم می شود، یعنی زمانی که مهاجمین شمال به بومیان «سلت» غلبه کردند و در جزیره ای که امروزه به انگلستان مشهور است مقیم گشتند.
تاریخ زبان انگلیسی به سه دوره ی بزرگ تقسیم می شود: انگلیسی قدیم یا انگلوساکسون، از سال 400 تا 1100، انگلیسی متوسط، از 1100 تا 1500، و انگلیسی جدید از 1500 تا امروز. بنابراین زبان اولیه که در انگلستان صحبت می شده زبان سلتی بوده است، ولی انگلوساکسون ها، (انگلیسی ها، جوتسها و ساکسون ها) جزیره را فتح کردند و این پیروزی چنان در زبان بومی نافذ بود که فقط کلمات معدودی از زبان سلتی در زبان جدید باقی مانده است.
خود انگلوساکسون ها لهجه های متفاوتی داشتند. بعدا”، نروژی ها به انگلستان حمله کردند و عناصر زبان اسکاندیناوی را به آن اضافه کردند. این نفوذ، که نفوذ به زبان آلمانی بود، قسمتی از زبان انگلیسی را تشکیل داد.
در سال 1066 ، ویلیام فاتح مقدار بیشتری نفوذ زبانی را داخل این زبان کرد، او زبان فرانسوی نرماندی را زبان دربار خود قرار داد. ابتدا زبان نرماندی فقط در طبقات عالی اجتماع صحبت می شد ولی تدریجا” نفوذ آن توسعه یافت و زبانی کاملا” متفاوت با انگلوساکسون بوجود آمده این زبان اساس عمده ی زبان انگلیسی جدید شد.
منبع: کتاب به من بگو چرا – جلد 6