قطار باید از علامت های راهنمایی پیروی کند. در گذشته این علامت ها بوسیله ی دست کار می کرد. مأمور راهنمایی قطار، در اطاقک خودش یک اهرم را می کشید و علامت ها را عوض می کرد.
به این علامت ها نشانه های سمافور گفته می شود. گاهی لازم است که خط آهن از روی یک جاده رد شود. چهار راهی که از برخورد جاده و خط آهن پدید می کرد، تقاطع هم سطح نامیده می شود.
هنگامی که یک قطار به جاده نزدیک می شود، زنگی به صدا درمی آید. یک میله ی راه بند پایین می آید تا جلوی کسانی را که می خواهند از روی خط آهن بگذرند، بگیرد.
در یک تقاطع هم سطح، پس از آنکه زنگ به صدا درآمد، هرگز نباید کوشش کنیم که از روی خط آهن بگذریم و به طرف دیگر برویم، باید صبر کنیم تا قطار رد شود.
پیش از آنکه قطار به راه بیفتد، باید همه ی واگن های آن به هم بسته شوند و روی خط دلخواه قرار بگیرند. این کار را در محوطه ی مانوور انجام می دهند. در آنجا خط ها و سوزن ها بسیاری وجود دارد.
جابجا شدن واگن ها از خطی به خط دیگر را تعویض خط می نامند.
عوض کردن خط و به دنبال هم بستن واگن های مناسب، با راهنمایی و مراقبت نگهبان محوطه انجام می شود.
نگهبان محوطه در ساختمانی شبیه به برج مراقبت فرودگاه کار می کند.
برای آنکه خطری پیش نیاید…
ریل های راه آهن باید همیشه با دقت بازرسی شوند. حتی یک ترک خوردگی کوچک در ریل ها می تواند حادثه بوجود بیاورد.
ماشین های مخصوصی برای بازرسی و پاکیزه نگه داشتن ریل ها وجود دارد. در آب و هوی خیلی سرد، برای آنکه سوزن ها یخ نزنند و ریل ها زیر برف نمانند، از دستگاههای گرم کننده ی مخصوصی استفاده می شود.
اما گاهی پیشامد ناگواری اتفاق می افتد. قطاری را که از خط خارج شده باشد، بسیار مشکل می توان حرکت داد. برای آنکه خط آهن خراب شده را دوباره آماده سازند، جرثقیل های بزرگی را به کمک می گیرند.
اگر به خط آهن آسیبی رسیده باشد، باید آن را خیلی زود تعمیر کرد تا قطارهای دیگر معطل نشوند.
منبع: دانستنی های نوجوانان جلد 7
