بسیار دیده ایم که بعضی ها به هنگام صحبت، لکنت زبان دارند؛ یعنی زبانشان بر سر برخی از حروف گیر می کند.
با چنین افرادی باید با ملایمت رفتار کرد؛ ولی متأسفانه عده ای هستند که کند زبانی را دستاویز شوخی و ریشخند می پندارند.
کندی زبان در جایی پیش می آید که دستگاه های تکلّم انسان دچار پاره ای از تشنّج هاست؛ از این رو ادای کلمات ناگهان به مانع برخورد می کند و پیوسته مکثی در میان صحبت روی می دهد. به هنگام چنین رویدادی معمولا” انسان حرفی را که روی آن مکث ایجاد شده است، چند بار تکرار می کند.
لکنت زبان انواع گوناگون دارد. گاهی فقط بدین صورت است که انسان نمی تواند براحتی پاره ای از حروف یا هجاها را ادا کند؛ امّا در مراحل شدیدتر، عضله های زبان، گلو، صورت و حتی برخی از عضله هایی که به دستگاه تنفس مربوطند، به نوعی «تشنّج» مبتلایند.
حرف زدن معمولی که بیشتر ما حتّی بدون کوچکترین تأمل و اندیشیدن از عهده اش برمی آییم، کار پیچیده ای است. برای انجام این عمل بهترین هماهنگی ها بین حنجره، گونه ها،زبان و لبها لازم است؛ اما همین که در این هماهنگی خللی ایجاد شود، زبان به لکنت می افتد.
پیش از سن 4 یا 5 سالگی بندرت معلوم می شود که کودک لکنت زبان دارد. کندی زبان بر اثر برخی اختلال های بدنی یا برآشفتگی های عاطفی، در انسان رشد می یابد.
گویا بتوان در پاره ای موارد، کند زبانی را از راه آموزش بر طرف کرد؛ یعنی به شخص مبتلا آموخت که چگونه آهسته آهسته چیزی را بخواند؛ آهسته آهسته و با توجه خاص به حرف زدن خود، سخن بگوید و هر هجایی را با کمال دقت ادا کند؛ همچنین به وی می آموزند چگونه به هنگام بند آمدن زبانش، تنفس خود را تنظیم کند.
بر اثر مطالعه در باره ی صوت ها یا ترکیب صوت هایی که چنین مشکلی را فراهم می آورند، به پاره ای از تمرین های مرحله به مرحله ای، برای خواندن دست یافته ایم که با انجام آن می توان تا حدود زیادی بر مشکل «کند زبانی» چیره شد.
بهر حال، درمان لکنت زبان باید به وسیله ی متخصص انجام گیرد. این نکته نیز بسیار قابل توجه است که نباید مبنای عاطفی را در کند زبانی نادیده گرفت.
منبع: کتاب به من بگو چرا – جلد 5
