مالیات در تمام اجتماعات پیشرفته بوجود آمده است تا برای خدمات عمومی که توسط حکومت ها انجام می گیرد به مصرف برسد. در زمان امپراطوری رم جمع آوری مالیات را به مقاطعه می دادند و مقاطعه کاران مبلغی را که قبلا” توافق کرده بودند یک جا می پرداختند و بعد هر چه زورشان می رسید و می توانستند از مردم می گرفتند.
در انگلستان، در قرن دهم برای نخستین بار دولت مرکزی کوشید تا یک مالیات عمومی و ملی وضع نماید. در زمان سلطنت سلسله «پلانتا جنت ها» درآمد پادشاه عبارت بود از مقدار مالیات و اجاره که از املاک سلطنتی می گرفت و مقداری هم از پولی که رعایای عمده برای معافیت از نظام وظیفه می پرداختند.
بعدها وقتی شاه دید این منابع درآمد برای مخارج او کافی نیست، شروع کرد به وضع مالیاتهای دیگر که از آن جمله مالیات بر واردات و صادرات کشور بود. ولی بتدریج که مجلس قوی تر شد و به عنوان یک مؤسسه مستقل درآمد، قانونی به تصویب رسید که پادشاه بدون تصویب پارلمان حق تحمیل هیچ مالیاتی را ندارد. این موضوع تأثیر مهمی بر روی پیشرفت مؤسسات سیاسی در انگلستان نمود. چارلز اول سعی کرد که مالیاتی بر کشتی ها بدون تصویب پارلمان وضع نماید ولی موفق نشد و غرامت سنگینی برای این بی احتیاطی خود پرداخت.
وقتی ویلیام سوم و ماری در سال 1688 به سلطنت رسیدند، یک بار دیگر و برای همیشه تصویب شد که بدون اجازه ی پارلمان، هیچ مالیاتی نبایستی وضع شود. مالیاتها به دو طبقه مهم دسته بندی می شدند: مستقیم و غیر مستقیم. مالیات مستقیم یعنی مالیاتی که به یک فرد یا یک مؤسسه تعلق می گیرد و مالیات تصاعدی به اشکال مختلف از قبیل مالیات بر ارث و مالیات املاک. مالیات های غیر مستقیم، یعنی مالیات هایی که به صاحبان کالا یا اجناس و خدمات عمومی تعلق می گیرد و شامل مالیات خرید، گمرک و مالیات های تمبر می باشد. مالیات گمرک مربوط به واردات است که بر ارزش، یا تعداد اجناس یا نوع کالا تعلق می گیرد.
منبع: کتاب به من بگو چرا – جلد 6