مه ابری است که با زمین مماس می شود. هیچ فرق اساسی بین مه و ابری که در جو شناور است، موجود نیست. وقتی ابری نزدیک یا روی سطح زمین یا دریا می باشد، آن را مه می نامند. متداولترین مه ها آنها هستند که شب هنگام و صبح زود در روی زمین های پست و برکه های آب دیده می شوند.
آن مه ها معمولا” بر اثر برخورد جریان هوای سرد بالا با هوای گرمتر سطح زمین یا آب بوجود می آیند. این قسم مه در پاییز خیلی عمومیت دارد، زیرا هوا روز به روز خنک تر از هوای سطح زمین یا سطح آب می گردد. در شبهای آرام پس از تاریکی، لایه های ظریف مه اغلب در زمین های پست و نزدیک به آن تشکیل می گردد.
همین که هوا در شب خنک می شود، هوای پایینی سردتر می گردد و در جایی که این هوای خنک با هوای گرم مرطوب بالایی برخورد می نماید، تشکیل مه داده می شود. قاعده ی عمومی آنست که، مه در شهرها از مه در روستاها ضخیم تر می شود. هوای شهر پر از گرد و غبار است که توأم با ذرات ریزی از آب می باشد و تشکیل پوشش ضخیم تری را می دهد.
در سواحل نیوفوندلند، که یکی از قسمتهای مه خیز دنیا است، مه به علت عبور هوای گرم مرطوب از روی آب سرد قطبی که در آن ناحیه جاری است، تشکیل می شود. سردی آب، رطوبت هوا را به صورت قطره های ریز آب جمع می کند. این قطرات آنقدر بزرگ نیستند که مثل باران ببارند، بلکه در هوا به صورت مه باقی می مانند.
مه های سانفرانسیسکو به طریق عکس آن تشکیل می شوند. نسیم سرد صبحگاهی بر روی توده های شن گرم می وزند، اگر باران در شب قبل شنها را مرطوب کرده باشد، یک لایه ی ضخیم مه از رطوبت تبخیر شده تشکیل می گردد.
دلیل آن که اغلب مه از ابر غلیظ تر به نظر می آید، این است که قطره های آب در مه کوچکتر می باشد. وقتی تعداد زیادی قطرات کوچک در یک جا جمع شوند، از همان تعداد قطرات درشت تر می توانند نور بیشتری جذب نمایند (چنانکه در مورد ابر دیده می شود)، و همین امر موجب می شود که مه به نظر ما غلیظ تر می آید.
منبع: کتاب به من بگو چرا – جلد 7
