از نیکل آلیاژهای بسیاری بدست می آید که در صدها صنعت به طرق مختلفی مورد استفاده قرار می گیرد. نیکل یکی از مفیدترین فلزاتیست که انسان آن را شناخته است، ولی از زمانهای اولیه، وقتی شیمی دانها سعی کردند که با آن کار کنند، زحمات زیادی برایشان فراهم نمود. کلمه ی نیکل، از واژه ی آلمانی imp مشتق شده است!
نیکل در سنگهای ساقط شده از فضا بدست آمده است و در حالت آزاد مقدار کمی از آن موجود است، ولی مقادیر زیاد آن از بعضی سنگهای معدنی، به خصوص سنگی به نام پیروتیت که سنگی معدنی است محتوی آهن، مس و نیکل بدست می آید. کانادا، از بزرگترین ممالک تولید کننده ی نیکل دنیاست.
سنگ معدنی را که محتوی نیکل است معمولا” در کوره ی بادی حرارت می دهند و از آن مخلوطی به نام (مات) بدست می آید، سپس آن را با مخلوط کردن با کک و گرم نمودن آن در کوره به نیکل تبدیل می کنند.
نیکل به رنگ نقره، درخشان، سخت و چکش خور است، به این معنی که به آسانی می شود روی آن کار کرد و به آن شکل داد، نیکل یکی از موادی است که خاصیت زیاد آهن ربایی دارد و در نتیجه ی حرارت این خاصیت را از دست می دهد.
نیکل خالص به ندرت مصرف می شود مگر وقتی که از آن به عنوان پوشش فلزات دیگر استفاده نمایند و در این حال آن را ورقه ی نیکل می گویند. نیکل فلزات دیگر را از زنگ زدن یا تیره و کدر شدن حفظ کرده و به آنها پوششی بهتر می دهد.
نیکل را اکثرا” در آلیاژها و یا اینکه در مخلوط با دیگر فلزات به کار می برند. مثلا” وقتی که با مس به صورت آلیاژ درآمد، از آن در ضرب مسکوکات استفاده می نمایند. سکه ی پنج سنتی آمریکایی به نام نیکل به همین جهت نامگذاری شده است. وقتی که نیکل با 3 قسمت مس و یک قسمت روی ترکیب شود فلزی درخشان و نقره ای رنگ به نام نقره ی آلمانی یا نیکل نقره ای بوجود می آورد و از آن در ساختن وسایل رومیزی و کارد و چنگال و ظروف دیگر استفاده می شود.
ولی این موارد استعمال نیکل نسبتا” کم است، بیشتر نیکل در ساختن نیکل فولادی به کار برده می شود و آن آلیاژی است که در برابر کشش زیاد استقامت دارد. نیکل را در کارهای ساختمانی، پلها، ریل های راه آهن در محل های خمیده، میخ پرچها، دیگهای بخار لکوموتیو، محور چرخ دنده های اتومبیل و دندانه های بیلهای مکانیکی به کار می برند.
منبع: کتاب به من بگو چرا – جلد 7
