هوا در همه جا در اطراف ما وجود دارد. هر شکاف، حفره و فضایی که هنوز از چیز دیگری پر نشده است از هوا پر است. هر مرتبه که نفس می کشید، ریه های شما از هوا پر می شوند.
اگرچه نمی توانید هوا را ببینید، آن را به چشید و لمس نمایید (مگر اینکه باد بوزد) با وجود این هوا خود «چیزی» است. هوا چیزی است که دانشمندان آن را ماده می نامند. ماده می تواند جامد، مایع یا گاز باشد و ماده ای که «هوا» خوانده می شود همیشه بصورت گاز است.
در حقیقت هوا از گازهای معینی ترکیب شده است، دو نوع از این گازها نیتروژن (ازت) و اکسیژن 99 درصد هوا را تشکیل می دهند. این دو گاز پیوسته دارای نسبت تقریبی 78 درصد ازت و در حدود 21 درصد اکسیژن هستند.
مقدار کمی هم «اکسید کربن» در هوا یافت می شود که به وسیله ی موجودات زنده در طبیعت، به آن اضافه می گردد. یک درصد باقی مانده را هم گازهای نادری از قبیل آرگون، نئون، هلیوم، کریپتون و اکسنون تشکیل می دهند.
اقیانوس پهناور هوا تا فواصل صدها میل در بالای سطح کره زمین گسترش یافته است. چون هوا چیزی است که وجود خارجی دارد، بنابراین نیروی جاذبه آن را گرفته یا به طرف زمین جذب می کند. بدین ترتیب هوا دارای وزن بوده و وزن آن تولید فشار می کند. هوا بر روی تمام بدن شما از هر جهت فشار وارد می آورد، به طوری که حتی اگر در ته دریا هم باشید آب روی بدن شما فشار می آورد.
اگر شما از کوهی مرتفع بالا بروید یا با هواپیما پرواز کنید هوای کمتری بالای سر شما خواهد بود و بنابراین به نسبتی که بالا می روید، فشار هوا کمتر می شود. چنانچه در حدود هشت میل صعود کنید، فشار هوا در آن ارتفاع فقط یک هشتم فشار در سطح دریا می باشد و در ارتفاع 62 میلی کره زمین تقریبا” دیگر فشاری وجود ندارد.
منبع: کتاب به من بگو چرا – جلد 1